Έπεσε το βράδυ κι εμένα με έπιασε πάλι μια διάθεση να ταξιδέψω. Κοιτάζοντας τον λαμπερό φεγγάρι έξω, το μυαλό και η καρδιά έφυγαν. Σαλπάρισαν...
Μύρισαν τον άνεμο της ελευθερίας και χάθηκαν μέσα στα ανοιχτά μιας θάλασσας από αναμνήσεις.
Έχετε νιώσει ποτέ μια περίεργη και παράξενη γλύκα καθώς θυμόσαστε κάτι που αγαπάτε; Noμίζω πως όλοι το έχουμε αισθανθεί κάποιες φορές.
Πάμε να ταξιδέψουμε... οι θάλασσες του μυαλού μας είναι πάντα ανοιχτές. Αρκεί να μπορούμε να τις δούμε. Να μπορούμε να τις νιώσουμε. Να νιώσουμε τον άνεμο και την αρμύρα να χτυπάνε τα μάγουλα μας και να τα κάνουν να κοκκινίζουν. Όχι από ντροπή... αλλά από πόθο για να βρεθούμε κοντά σε ότι μας λείπει. Σε ότι βρίσκεται μακρυά μας και θέλουμε να φτάσουμε.
Ώρα να σαλπαρούμε...
ΥΓ. Την εγγραφή αυτή την έκανα στις 9.3.09 όταν το καραβάκι ταξίδευε σε μια άλλη θάλασσα. Τότε δεν ήξερα...
4 σχόλια:
Σε αλλη θαλασσα;......θυμασαι την ιδια μερα βγηκε το καραβακι με το Thalassokrator,και σου εστειλε ενα δωρακι.Εγω παντως απο τοτε ταξιδευω μαζι σου.
Εισαι το πιο γλυκο πλασμα στον κοσμο.
καλημερα.
;;;;
Ωραίος!!!!1
Αχ , ταξιδευτρα μου εσυ ! Πως πηγε το σαλπαρισμα σε αλες θαλασσες; Να εισαι καλα ! Αντιγονη
Αντιγονάκη μου θα τα πούμε...Για την ώρα εύχομαι και σε σένα και στον Ορέστη καλές διακοπές!Να περάσετε όμορφα και να χαρείτε το καλοκαιράκι!Φιλιά πολλά και στους δυο σας!
Δημοσίευση σχολίου