Ανάβουν οι ώρες του καλοκαιριού, φρύγουν τη γη, δονούν της πέτρας την καρδιά, κι όλα την ύπαρξη τους δοκιμάζουν πάνω στο καρδιοχτύπι του καιρού.
Ανάβουν οι ώρες του καλοκαιριού μες στην εσπέρα, τραγουδάει η θάλασσα σαν μια γυναίκα ευτυχισμένη. Mε ύπνο καθώς μας νανουρίζει το βλέμμα, απρόσεχτο στα νεύματα που όλα τα πράγματα μας στέλνουν, επιστρέφει απ’ την εγρήγορση στον ύπνο.
Τα χείλη κουρασμένα από τόσα χαμόγελα και λάμψεις της ομιλίας το κύμα πισωστρέφουν.
Ιδού ότι όλα μένουν να τραγουδηθούν στο αστραποβόλημα της νέας στιγμής να ξαναλάμψουν.
Ιδού ότι όλα μένουν να ειπωθούν απ’ την Αρχή...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου