Τα γλυκά και τα πικρά... ή αλλιώς... κανέλα και δυόσμος...

Το κέρας της Αμαλθείας άδειαζε στο λαίμαργο στόμα του μωρού Δία όλων των ειδών τους καρπούς της φύσης, να φάει, να πιει και να χορτάσει ο μικρός θεός. Σήμερα, το «κέρας» έγινε ένα αφύσικο τέρας. Αντί να ταϊζει με τους καρπούς το στόμα μικρών παιδιών, τους αδειάζει στα μπλόκα των επαρχιακών δρόμων.

Μια άθλια εικόνα, τα εκατοντάδες καφάσια με προϊόντα που αδειάζουν οι παραγωγοί. Πετάνε τη σοδειά τους, αφού δεν τους συμφέρει, ή δεν μπορούν να τη διαθέσουν. Προχτές οι ντομάτες, χτες το γάλα, σήμερα τα ροδάκινα: Το άρωμα και το ζουμί του καλοκαιριού, που όλοι έχουμε αποταμιεύσει στις παιδικές μας αναμνήσεις.

Η πρώτη μου αντίδραση είναι να πάρω το βλέμμα μου μακριά από την τηλεόραση. Από ντροπή για το θέαμα, όταν καθημερινά υπάρχουν ψυχές που χρειάζονται φρέσκο γάλα και φρούτα, και δεν μπορούν να τα έχουν. Ψυχές σε ιδρύματα, σε κέντρα προσφύγων, σε παιδικά χωριά.

Οι ευαίσθητοι άνθρωποι, οι αστοί, σοκάρονται με τη σπατάλη. Ενας παραγωγός όμως, ένας άνθρωπος που τα καλλιεργεί δεν στενοχωριέται; «Είναι σαν να πετάω στον δρόμο τα παιδιά μου», μου έλεγε δραματικά ένας αγρότης με τον οποίο είχαμε πιάσει ατέλειωτη κουβέντα, πριν από χρόνια. (Δεν είμαστε τόσο φίλοι, απλώς το τρακτέρ του ήταν μπροστά στο αυτοκίνητό μου για εννιά ώρες).

Δεν τον πίστεψα. Του αράδιαζα διάφορα άσχετα πολιτικά, για κόλπα και επιδοτήσεις.

«Πέρνα μία μέρα μαζί μας στα περιβόλια, κοπέλα μου, και ξαναμιλάμε».

Δεν πέρασα ποτέ από το χωράφι του. Ούτε κι εκείνος όμως ήρθε στον παιδικό ξενώνα, κάπου στο κέντρο της Αθήνας. Εκεί όπου υπάρχει υπερπροσφορά σε παιχνίδια και ρούχα, αλλά σοβαρή έλλειψη σε φρέσκα φρούτα και λαχανικά κάθε εποχής.

Στο μεταξύ, τα πικρά ποτάμια της ασυνεννοησίας, τα κόκκινα, τα λευκά, τα ροδακινί ποτάμια εξακολουθούν να κυλάνε στους δρόμους...