Ω γλυκύ μου έαρ...

Μια μακρινή φωνή σαν γυναικείο τραγούδι από την άκρη του άδειου. Σα νανούρισμα και θρήνος. Ανοίγει ο χώρος, πολλαπλασιάζεται. Ταξιδεύει με το τύμπανο της καρδιάς του ρυθμικό. Στο άγνωστο ανοίγει μια γλώσσα άγνωστη να κυλάει μαζί με το νερό. Ψίθυροι σχίζουν το άδειο, ψίθυροι ανοίγουν το μαύρο, τους μαύρους αφρούς της θάλασσας, τους μαύρους αφρούς της ψυχής του. Μαύροι ψίθυροι τον ταράζουν και τον συμβουλεύουν μαζί. Ψίθυροι της ψυχής του, τον οδηγούν. Σκοτεινά φωνήεντα, τα γράμματα που γράφει στον εαυτό του. Σαν ψίχουλα τα σκορπίζει πίσω του να μην ξαναβρεθεί ποτέ.

Το φαράγγι στην άκρη του κόσμου. Ο αρχαίος κόσμος πλαταγίζει εγκαταλειμμένος στον άνεμο με τους μουσαμάδες των φορτηγών. Κανείς στη στάση. Θάλασσα, πέτρες, ήλιος. Πόλεις φαγωμένες από το νερό, λιθόστρωτα λειασμένα από την άμμο του χρόνου. Χέννα του χρόνου βάφει συνέχεια τα ερείπια. Κελλάρια, Αδραβάστοι, Αζοκέραμος. Μια φωτιά που δεν σταματάει πουθενά, βάφει το χρόνο κόκκινο. Αγία Φωτιά. (σε άγιο νερό άγιο άνεμο άγιο χώμα). Λόγχες ξεραμένων καλαμιών σε όλη τη διαδρομή. Έστριψε απότομα.

Ο μαύρος χορός της νύχτας. Στριφογυρίζει στο γκρεμισμένο τζαμί με τους ερωτευμένους έφηβους, την ξαπλωμένη γάτα στην Οθωμανική Κρήνη, την κοιμισμένη γριά πλάι στο ημιφορτηγό, τον άντρα με το πιάτο του που τρώει στο κατώφλι. Το γέρο καφετζή να βλέπει μόνος τηλεόραση κάτω από μια παλιά φωτογραφία του Κέννεντι.
Χαλαρός ο ορίζοντας και πλατειές οι πεδιάδες κι οι όγκοι γυρτοί των βουνών κι ατέλειωτη η θάλασσα ως εκεί που καμπυλώνει ο κόσμος κι ασφαλίζει το βλέμμα στο δροσερό του πανί. Να μην τελειώσει.

Χαμηλά σπίτια, χαμηλά δέντρα, χώματα , άσφαλτος, οι τέντες στα μπαλκόνια, ο θάμνος στο κάγκελο, οι πόλεις σε άσπρο στεγνό φως, ξερή ζέστη παρασέρνει μικρά κοφτά γέλια μακριά.

Αργά τα βήματα. Κι ο θρήνος οξύς σχίζει το σούρουπο και τις διάφανες κουρτίνες. Απλώνεται ως τις βάρκες και τους κάμπους. Αύριο θα σφραγίσουν τα παράθυρα.

Ό,τι ήταν να δοθεί δοσμένο. Αυτός ο κλήρος μας στο χώρο και στον χρόνο. Αυτή η δική μας λεπτομέρεια μες στην τοιχογραφία του κόσμου. Μέσα της το φώς θα διϋλίζουν ιστία απλωμένα στον άνεμο, θαλασσινά όπως περιπλέουν τους αιώνες.

Πολιτισμοί πλάι στη θάλασσα Στο συνεχές του ήλιου ζαλισμένοι. Οξυδερκείς ταξιδευτές με το βλέμμα λοξό. Το πονηρό το μάτι το πλάγιο και το λάγνο, το μισοχαμόγελο της παγαποντιάς στην άκρη του σάλιου τους. Τα βράδια, στα μικρά δωμάτια με τον ασβέστη, σηκώνουν κούπες το κρασί θριαμβικά. Τώρα με ήχους μακρινούς σβήνουν στα πέρατα του χρόνου. Σε άλμπουμ πια θα ζουν και σε λευκώματα. Ακίνητοι, σε δυτικά μουσεία χαρτιού, θα είναι πάντα εκεί.


Γιάννης Ζέρβας, Ημεροδρόμιο Μεγάλης Εβδομάδος