Κρατάω ακόμη....

Η νύχτα φίλε μου καταβροχθίζει συνειδήσεις και κουρελιάζει Όνειρα. Είναι ένα ποτάμι που, όταν είσαι απ’ έξω, μοιάζει με τον Γαλάζιο Δούναβη και ακούγεται σαν βαλς του Στράους. Και όταν πέσεις μέσα, διαπιστώνεις πως είναι ο ποδονίφτης, που κατεβαίνει σαν οχετός με τα λασπόνερα της πρόσφατης καταιγίδας παρασέρνοντας στο διάβα τους τα ψυχικά απόβλητα ανθρώπων με σακατεμένες ψυχές.

Παρασέρνει ακόμη κι όλες τις κακοτεχνίες των επιτήδειων εργολάβων και πνίγει τους ανυποψίαστους και διασκεδασοδιψείς πιστούς της.Ταξιδεύω στη Νύχτα, σαράντα και χρόνια. Κάποιες στιγμές κοιτάζω απ’ το θολωμένο παράθυρο στο βαγόνι της ύπαρξής μου και αναγνωρίζω τοπία που έχω ξαναδεί, πρόσωπα που μοιράστηκα τη Ζωή μου, τραγούδια που αγάπησα και με σημάδεψαν, φίλους παλιούς που χάθηκαν στη δική τους πορεία.

Και τότε, αναπόφευκτα, κάνω τους συνειρμούς και προσπαθώ να απαντήσω στα ερωτήματα...

Πού είναι ο Νικόλας; Πήγε να συναντήσει τον Δον Κιχώτη.

Πού είναι ο Θανάσης; Πήρε το καραβάκι του Ρεμπώ και ταξιδεύει με τον Καζαντζίδη και τον Λοΐζο στις θάλασσες των ονείρων τους.

Πού είναι ο Μανώλης; Αποκαρδιωμένος γύρισε στην Κομοτηνή και παραμένει ανέπαφος, ονειροπόλος και αλώβητος κάνοντας «εκδρομές» με «Ώτο – Στοπ», παρατηρώντας τους χωριάτες «να τρώνε το κασέρι με ψωμί» στα βαγόνια των ανεκπλήρωτων «θέλω» του. Γράφει ακόμα τραγούδια...

Η Σοφία; Τι απέγινε η Σοφούλα; Γύρισε από δω κι από κει σε Πίστες και Φεστιβάλ τραγουδώντας σουξέ και καψουροτράγουδα και κατέληξε να κάνει τη δασκάλα σε ένα μικρό επαρχιακό Ωδείο.

Εγώ; Πού είμαι;

Σε μια σοφίτα ονειρεύομαι τις καλύτερες μέρες που δεν ήρθαν. Ζω με μια αγέλη λύκων στο κέντρο της πόλης και όταν κοιτάζω προς τα πάνω κλείνω το μάτι στους «δικούς» μου. Σ΄αυτούς που αγαπώ.

«Κρατάω ακόμα»...