Κοιμήσου εσύ...

Με πήρε πάλι απόψε, το παράπονο,
στα στέκια με τραβάει, απ' το γιακά,
με βρήκε το ξημέρωμα, το άπονο,
σε μπάρες με ποτήρια, αδειανά.

Τα φώτα, ένα-ένα, παραδίνονται,
χαράζει, στις ταράτσες η αλήθεια,
εκείνους που ξεχάσανε, να δίνονται,
πισώπλατα χτυπάει, η συνήθεια.

Κοιμήσου εσύ,
ζεστά-ζεστά, και σκεπασμένα.

Κοιμήσου εσύ, θα ζω εγώ, για σένα.