Τέλος εποχής...

Στα ενενήντα του ο Κώστας Βάρναλης στην ποιητική συλλογή «Οργή λαού»,(1975) έγραφε :

«Να μασάει ο χοντρός είναι η δουλειά του,
γουργουρίζει η πατρίδα στην κοιλιά του!

Νόμος: ο που προδίνει κι απατά,
όλο και πιο ψηλότερα πατά!

Και συ, Λαέ, με την καμένη ανάσα,
πότε θα κόψεις του χοντρού τη μάσα;»

Έπεσε στα χέρια μου και με προβλημάτισε. Νέοι φόροι, πάγωμα μισθών, περικοπές στα επιδόματα, απολύσεις, μηδενικές προσλήψεις, εξίσωση των ορίων συνταξιοδότησης. Παγώνει ο νους του Έλληνα να τα ακούει. Γέμισε αποδείξεις το συρτάρι μας, λες και θα σωθεί η κατάσταση από τούτο. Γιατί όμως, ενώ όλα αυτά προβάλλονται ως λύση, εμείς δεν αισθανόμαστε τη σιγουριά πως το φως μας περιμένει στην άκρη του τούνελ;

Γιατί ενώ λέμε ότι είμαστε έτοιμοι για θυσίες για την πατρίδα αρνούμαστε να αποδεχτούμε τις αλλαγές; Μήπως γιατί είναι λόγια που δεν ανησυχούν εκείνους που πρέπει; Μήπως μάθαμε να ζούμε σε μια κατάσταση χάους και οτιδήποτε αποπνέει τάξη μας αναστατώνει; Μήπως η τάξη του κράτους γκρεμίζει την τάξη που εμείς χτίσαμε για το σπίτι μας και το μέλλον των παιδιών μας;

Μήπως η ισονομία σ’ αυτή τη χώρα που τη γέννησε προτίμησε να πεθάνει παρά να ζήσει το διασυρμό της; Μήπως η λαϊκή κυριαρχία έγινε λαϊκή βολή και κρατική επιβολή; Ο λαός τον Οκτώβρη δε μαύρισε εκείνον που μιλούσε για ένα κράτος στην κατάψυξη; Που βρέθηκε τόσος παγετός; Κι ύστερα σου λένε οι θεωρίες πως η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα. Ή μήπως δεν έχουμε δημοκρατία;

Θαρρώ σοσιαλισμό παλεύουμε...

Το λόγω- έργω του Θουκυδίδη, ο θεμέλιος λίθος της πολιτικής του σκέψης , επιβεβαιώνεται σ’όλο του το μεγαλείο. Τα έργα είναι η ουσιαστική διάσταση της ιστορίας και είναι τα ρημάδια τα έργα του λαού και του κράτους που έχουν γίνει η ολική διάψευσή τους.

«Εδώ σε θάβουν ζωντανόν αν θέλεις να’σαι τίμιος», έγραφε στην ίδια ποιητική συλλογή ο Κ.Βάρναλης.

Δε μοιάζει προφητικό ;



ΥΓ. Το τελευταίο σαββατοκύριακο προ Δ.Ν.Τ. Από Δευτέρα αρχίζουνε τα όργανα...
ΥΓ. Δε θυμάμαι από που πήρα το κείμενο. Ο Θεός κι η ψυχή του.... Τέτοια ώρα, τέτοια λόγια...