Η συζήτηση στη διπλανή παρέα είχε ανάψει για τα καλά. Όλοι ήταν σίγουροι ότι μας περιμένουν δύσκολες μέρες και αναζητούσαν λύσεις. Άγνωστοι όροι μέχρι χθες όπως ΔΝΤ, ΕΚΤ αναφέρονταν λες και όλοι είχαν μεγαλώσει με τροφό τον Τρισέ. Έπινα τον καφέ μου και περίμενα την δική μου παρέα φυλλομετρώντας το βιβλίο που κρατούσα ενώ ταυτόχρονα κρυφάκουγα συζητήσεις που ένα χρόνο πριν θα είχαν να κάνουν με το πως πέρασαν στην χθεσινή έξοδο, γκόμενους και γκόμενες, λόγια που ειπώθηκαν και παρερμηνεύτηκαν, το αυριανό ντέρμπι.
Σκεφτόμουν το είδος της χρεοκοπίας που ο καθένας μας φοβάται. Για το αν ο φόβος μας έχει να κάνει με την χρεοκοπία του κράτους ή την εσωτερική του καθενός. Ποια από τις δυο άραγε μας πληγώνει περισσότερο;
Ήθελα να παρέμβω, ήθελα να τους πω για τον δικό μου φόβο, αυτόν που το δικό μου μυαλό τριβελίζει. Δουλεύω στον ιδιωτικό τομέα, ήθελα να φωνάξω. Έχω μάθει να ζω με 200 άντε 300 ευρώ αν βγάλεις λογαριασμούς και ενοίκιο. Που μπορώ να το πω αυτό, σε ποιον Ευρωπαίο πολίτη να το εκμυστηρευτώ και να μην σκάσει στα γέλια; Να μην υποθέσει ότι μιλάει με έναν ήδη χρεοκοπημένο άνθρωπο; Με έναν άνθρωπο που θα έπρεπε να έχει πεθάνει από καιρό αλλά δεν το παίρνει απόφαση;
Δεν ξέρω αν αύριο θα έχω δουλειά, αν κάποια στιγμή θα βγω στην σύνταξη. Ζούμε σε ένα ανύπαρκτο κράτος πρόνοιας, η εγκληματικότητα μας χτυπάει την πόρτα καθημερινά, η δικαιοσύνη κοιμάται τον ύπνο του δικαίου. Έχουμε ένα παραπληγικό σύστημα υγείας και το κυριότερο μια παιδεία που μένει μετεξεταστέα εδώ και χρόνια. Έχουμε πτωχεύσει από τότε που ο Τρικούπης δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά παρά να μας το πει ξεκάθαρα.
Μπορούν να γίνουν τα πράγματα χειρότερα; Μπορούν. Έχουν γίνει ήδη. Μπορούμε να χάσουμε αυτό που μας κρατάει ζωντανούς να παλεύουμε κάθε μέρα. Την ελπίδα. Το χαμόγελο. Την μικρή πολυτέλεια του καθενός. Αυτό που μας κάνει να αντιστεκόμαστε. Την δυνατότητα να δίνουμε λεφτά για κάτι που ο καθένας μας το θεωρεί πλέον περιττό αλλά τον κάνει ταυτόχρονα να αισθάνεται άνθρωπος. Εγώ έχω τα βιβλία, ο Γιώργος τα cd, η Μαρία τον κινηματογράφο κάποιος άλλος τις εφημερίδες.
Ο καθένας μας σε αυτή την χώρα κόβοντας από αλλού ικανοποιεί μια ανάγκη του που όμως του δίνει την ψευδαίσθηση του πλούτου, της ελευθερίας, τον κάνει έστω και για λίγο να αισθάνεται ακόμα ζωντανός. Άρα, η εσωτερική πτώχευση του καθενός είναι αυτή που με προβληματίζει, ο φόβος ότι δεν θα μπορούμε πια να ζούμε με τις μικρές μας ψευδαισθήσεις.
Γιατί στην πραγματική ζωή έχουμε χρεοκοπήσει εδώ και χρόνια. Στο μόνο που μπορούν να κάνουν πια κατάσχεση είναι στα όνειρα μας, στις μικρές ανθρώπινες αδυναμίες μας.
Ψέλλισα κάτι δυσνόητο ακόμα και για μένα και έσκυψα το κεφάλι μου ανοίγοντας το βιβλίο μου, την τελευταία μου μικρή πολυτέλεια «Το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου» του Μάρκες.
Τιμή 19 ευρώ με απόδειξη. Αξία ανεκτίμητη μέσα στην φτώχεια μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου