Εδώ σ΄ αγαπώ. Κι ο άνεμος ξεμπλέκεται στα σκοτεινά τα δέντρα. Και φωσφορίζει η σελήνη στα ρέμπελα νερά.
Περνούν οι μέρες, όμοιες η μια απ' την άλλη.
Διαλύεται η καταχνιά σε χορευτές φιγούρες. Ένα γλαράκι ασημί ξεκρέμεται απ΄ την δύση. Αριά και που κάποιο πανί. Ψηλά, ψηλά τ΄αστέρια. Ή καραβιού άσπρος σταυρός. Μονάχος.
Καμιά φορά με βρίσκει η αυγή κι είναι υγρή ως και η ψυχή μου. Ηχεί, αντηχεί η θάλασσα η αλαργινή. Αυτό είναι λιμάνι. Εδώ σ΄ αγαπώ.
Εδώ σε αγαπάω και μάταια σε κρύβει ο ορίζοντας. Και σ΄ αγαπώ και μέσα από τα πράγματα αυτά τα κρύα. Συχνά πηγαίνουν τα φιλιά μου σε αυτά τα πλοία τα βαριά. Πλοία που τρέχουν στο νερό για εκεί που δεν θα φτάσουν. Και νιώθω να έχω ξεχαστεί σε τούτες τις παλιάγκυρες.
Κι οι μώλοι είναι πιο θλιβεροί όταν ποδίζει η νύχτα. Και φθείρεται ανώφελα πεινώντας η ζωή μου.
Ό,τι δεν έχω αγαπώ.... Κι είσαι τόσο μακρυά.
Στα αργόσυρτα η ανοία μου χτυπιέται δειλινά. Μα η νύχτα φτάνει κι αρχίζει να μου τραγουδάει. Με βλέπουν με τα μάτια σου τα πιο μεγάλα αστέρια. Κι έτσι που σ'αγαπώ, στον άνεμο τα πεύκα θέλουν με τις βελόνες τους να ψάλουν τ΄ όνομά σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου