Το βουητό κι ο λυγμός...

Ο Έλιοτ έγραψε πως «Ο Κόσµος δεν θα τελειώσει µε ένα Βουητό, θα τελειώσει µ' ένα Λυγµό». Ο ποιητής αφουγκράζεται την απελπισµένη δόνηση του τέλους Προσώπων και Πραγµάτων και περιγράφει το τέλος αυτό ως τέλος ανθρωποκεντρικό -ο κόσµος θα λήξει µε έναν ανθρώπινο ήχο κι όχι απλά µε την εκκωφαντική ηχώ «φυσικών» καταστροφικών φαινόµενων.
Ο κόσµος θα λήξει βουλιάζοντας στη σιωπή των σηµείων, θα πεθάνει αφού ένας λυγµός (δυστυχίας, ενοχής, θλίψης, συντριβής, καθυστερηµένης αυτογνωσίας, σπαρακτικής αυτοκριτικής) θα δώσει το τελικό σύνθηµα. Ύστερα τίποτε, ύστερα η αναµονή ενός νέου Big Bang, η ελπίδα µιας εκκίνησης λυτρωτικής, η επόµενη µεγάλη ευκαιρία που επιτέλους δεν πρέπει να χαθεί.

Στον τόπο µας, αυτή την εποχή, παραµερίζοντας το Βουητό των Media σειρήνων και την οχλοβοή των επαγγελµατιών της εξουσίας, ακούω αυτό το Λυγµό, τον ακούω που υψώνεται πάνω από τις άσχηµες, άναρχες πόλεις, πάνω από όλα τα γήπεδα, εκείνα των χούλιγκαν της µπάλας και τα άλλα, των πονηρών πραµατευτών του θανατολάγνου καταναλωτισµού της εικόνας. Ακούω το Λυγµό του τέλους, τη σκοτεινή επικήδεια µουσική, δεν είµαι ο µόνος, γύρω µου πολλοί την αφουγκράζονται σιωπηλά, κοιταζόµαστε µε νόηµα, χαµηλώνουµε το κεφάλι στις δηµόσιες συναθροίσεις, στους σταθµούς του µετρό, στην αγορά, παντού όπου συναντιόµαστε σκυθρωποί, βέβαιοι πως δεν υπάρχει άλλη αυταπάτη να πιαστούµε απ' τα µαλλιά της, πιάσαµε πάτο, πνιγόµαστε.

Γύρω οι Άλλοι, εκείνοι οι αδιόρθωτοι, οι «χαλαροί», οι ευχαριστηµένοι, οι νεόπλουτοι δυνάστες του τόπου µου, ω φρίκη, είναι εξίσου δυσαρεστηµένοι, προβληµατισµένοι, γεµάτοι χολή για τα χάλια της χώρας, για την ακυβερνησία και τη διαφθορά που έχουν οι ίδιοι προκαλέσει στο πάσχον σώµα της.

Οι Άλλοι, οι επικυρίαρχοι, δεν ακούν το λυγµό, αυτοί ακούν το Βουητό. Γι' αυτούς η απειλή έρχεται «από κάπου εκεί έξω», δεν έχει σχέση µε τις δικές τους δράσεις, επιλογές και παραλείψεις. Γι' αυτούς το new money, τα golden boys, τους «γόνους», τους αγράµµατους που µε περισσό θράσος επιτιµούν ...τον καθρέφτη τους, δηλαδή την αφεντιά τους, ο «εχθρός» είναι το ...κακό µάνατζµεντ, η απρόσφορη διαχείριση! Κάνουν πως δεν βλέπουν πως φτάσαµε στο µηδέν, στην κατάλυση όλων των σηµείων αιχµής µιας κοινωνίας, ενός πολιτισµού, των κρίσιµων αντανακλαστικών που υπαγορεύουν τι είναι νόµιµο, παράνοµο, ηθικό, ανήθικο, χυδαίο, κυνικό, ανεπίτρεπτο.

Μέσα στο αφασικό ηθικό τοπίο της σηµερινής Ελλάδας µαίνεται ο ακήρυκτος ακόµα πόλεµος ανάµεσα σε όσους ακούν το Βουητό και σ' όσους αφουγκράζονται το Λυγµό. Και τα κοράκια απειλητικά συνωστίζονται, πληθαίνουν. Φτώχεια, ρατσισµός, στυγνές τροµοκρατικές δράσεις µε στόχο ανθρώπινα θύµατα, γεωπολιτικά παιχνίδια στην αυλή µας, κατάρρευση της Υγείας, της Παιδείας, της κοινωνικής αλληλεγγύης, περιχαράκωση και διεκδικήσεις συντεχνιακές, το δέντρο κι όχι το δάσος. Εσείς που ακούτε µόνο το Βουητό κι όχι το Λυγµό που πίσω του καραδοκεί, κατεβάστε έστω µια στιγµή τα χέρια από τις µηχανές του πλούτου, της µαταιοδοξίας και της εξουσίας και προσπαθήστε αυτή την ύστατη ώρα, προσπαθήστε πολύ να προσευχηθείτε, να εξοµολογηθείτε, να µετανοήσετε, ν' αναστηθείτε. Το Μαύρο Καράβι έρχεται κι η Τζένη των Πειρατών -ναι, αυτή που της δώσατε να καταπιεί µε το ζόρι βιτριόλι- θα ερωτηθεί «Ποιος να κρεµαστεί» και θ' απαντήσει «Όλοι». Όλοι.



Κείμενο του Γιώργου Ανδρέου