Το μπλε που δεν ξέχασα

Το ζητούσα διακαώς. Ήξερα τι ζητούσα. Το είχα στα μάτια μου. Αλλά δεν το έβλεπα πουθενά στην παλέτα των χρωμάτων μου. Χρόνια ονειρευόμουν το ταβάνι επάνω από το κρεβάτι μπλε. Σ’ αυτό το μπλε το ανύπαρκτο. Μπλε ονειρευόμουν και τον απέναντι τοίχο.
Το Ατάπαζαρ όχι, αλλά την προγιαγιά Μαρία, την σκέφτομαι πάντα. Για κείνη αποδέχθηκα το ταξίδι. Αλλά ποτέ δεν ξέρεις πoυ θα σε βγάλει ένα ταξίδι.
Το πρώτο που αντίκρισα ήταν εκείνοι οι αλλόκοτοι βράχοι. Νεραϊδοκαμινάδες, μου είπε. Σε ένα τοπίο «ουκ εκ του κόσμου τούτου». Βράχοι σαν τους δερβίσηδες σ’ αυτή την ατέρμονη περιστροφή, υπόμνηση των κύκλων ζωής, της διαρκούς πρόβας θανάτου. Βράχοι που υπήρξαν σπίτια, στάβλοι, μοναστήρια, ναοί. Πόλεις μέσα στους βράχους και κάτω απ’ τη γη. Μνήμες και μουσικές, γεύσεις και άγιες εικόνες που νίκησαν τον χρόνο.
Φτάνουμε πάντα αργά το απόγευμα σε μια Σκοτεινή Εκκλησιά. Τα στοιχειωμένα φουγάρα και οι λαξευμένες εκκλησίες. Το αλλόκοτο εκείνο γλυπτό της φύσης, που αλλάζει σχήμα με τον αέρα. Ποτέ ο τόπος τούτος δεν είναι ο ίδιος, σαν τους ανθρώπους, αλλάζει αναλόγως με την πνοή. Χρόνο τον χρόνο γίνεται άλλος, αλλά τόσο ίδιος!
Παντού οι πρόγονοι, κι ας έφυγαν πια. Κάποιοι ψάλλουν. Πρώτα στην εκκλησιά τη μικρή. Στην εκκλησία του Αι Γιώργη ή του φιδιού, μετά. Και στην Κρυφή εκκλησία. Στην εκκλησία των Στεφάνων.
Εκεί το βρήκα. Αυτό που μάλλον πρωτόδα στα υφαντά, που τόσο καλά ήξερε να βάφει η γιαγιά Μαρία. Το μπλε που γύρευα και που δεν το συνάντησα αλλού πουθενά. Παρά μόνο τώρα στα υφαντά. Και στην εκκλησία των Στεφάνων.
Κι όλα έγιναν Μνήμη, Μήτρα, Κοιτίδα, Θάνατος, Θαύμα, Ζωή, Θεός, προγιαγιά Μαρία. Το μπλε που δεν ξέχασα και που δεν είχα ποτέ ξαναδεί. Γιατί δεν είχα καν γεννηθεί όταν έβαζε αυτό το μπλε η γιαγιά μέσα στο υφάδι της.
Ολα έγιναν Νύσσα, Νεάπολη, Σινασσός, Αβάνισσος, Προκόπι, Μαλακοπή, Αρχελαΐδα, Αραβησσός, Βάνησα, Καρβάλη. Αυτοί οι ηφαιστειογενείς βράχοι και «οι στοιχειωμένες γωνιές» κατέχουν το άδηλο κι αθέατο μυστικό να λύνουν τον γρίφο και να υπερβαίνουν τον χρόνο.
Αφού για κλάσματα χρόνου, κοιτώντας εκείνο το μπλε, σαν να το είδα κι εγώ. Αλλά δεν το θυμάμαι καθόλου...