«Tα πράγματα δεν είναι αυτό που φαίνονται». Θα μπορούσαμε ν’ αρχίσουμε να βλέπουμε τη ζωγραφική του Ξενοφώντα Μπήτσικα πιπιλίζοντας τον παραισθητικό μαιτρ Φίλιπ Ντικ. Δείχνει και δεν δείχνει· κρύβει και φανερώνει· αφηγείται και αφαιρεί.
Ο ζωγράφος παίζει με την αντιληπτική ικανότητα του θεατή, και παίζει με τη ζωγραφική. Παίζει, εννοώ: ρισκάρει. Ζωγραφίζει με επιμέλεια, με μαστοριά, κι ύστερα «χαλάει» την εικόνα, επιθέτει μιαν άλλη, μια ιχνογραφία σ’ ένα απατηλά διαφανές ρυζόχαρτο, και προσφέρει ένα συνεπίθεμα: όχι δύο εικόνες, αλλά μια τρίτη, που δεν ισοδυναμεί με το άθροισμα των μερών, ισοδυναμεί με τη διαρκώς μεταβαλλόμενη αναχώνευσή τους.
Το παίγνιο θα ήταν μανιέρα, ένα τρικ, από αυτά που συνηθίζουν οι σύγχρονοι εννοιολογίζοντες· ένα πλαδαρό, ακαδημαϊκό σχόλιο για το «τέλος της αναπαράστασης», ας πούμε, αν πίσω από τις επιθέσεις και τις διαθλάσεις δεν διακρινόταν εναργώς, φλογερό, το πάθος για την εικόνα, το πάθος για την απόδοση του βάθους, την απόδοση του βλέμματος και του σώματος, το πάθος για τη ζωγραφική εντέλει. Η ζωγραφική…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου