Κι κει στο παραγώνι, δίπλα στον αργαλειό και καθώς ο ήλιος τσουρούφλιζε σκεπές και καλντερίμια, ένας κόσμος εφιαλτικός ξετυλιγόταν...
«Πουλιά και λουλούδια, πεφταστέρια, τα ζωντανά του δάσους, οι καλομοίρες με τα ξωτικά, νεράιδες και παγανά, έτρεχαν να γλυτώσουν από τις φλόγες...»
Κάθε φορά που συμβαίνει μια καταστροφή στο δάσος, θυμάμαι την εκατοχρονίτισσα προγιαγιά μου, την Μαρία από το Ναζλί Αϊδινίου της Μικρασίας. Ηταν μια ανεξάντλητη πηγή παραμυθιών που θα ζήλευαν δικοί μας και ξένοι παραμυθάδες, προσφέροντας ένα λαογραφικό θησαυρό που χάθηκε μαζί της, καθώς μετά τη μικρασιατική καταστροφή, ακολούθησαν «χρόνια δίσεκτα και χρόνια οργισμένα».
Αυτές ιδιαίτερα τις μέρες μάς συγκέντρωνε σαν τα κλωσόπουλα κοντά της και μας άνοιγε το θαυμαστό κόσμο της φαντασίας, της ποίησης και της ευαισθησίας. Ζωντάνευε μπροστά στα μάτια μας ένας φανταστικός λαμπερός κόσμος, γεμάτος θάματα και μάγια. Ο λόγος της τρεμόπαιζε, ακολουθώντας τις διακυμάνσεις της αφήγησης. Γελούσε και έκλαιγε με τους ήρωες των παραμυθιών που ζωντάνευαν μπροστά μας.
Ο φόβος, ο αναστεναγμός, ο θαυμασμός, η προσμονή.
Υστερα μικρές σιωπές και να, ακουγόταν ο άγριος λύκος, το σφύριγμα του ανέμου, το πορτόφυλλο που χτυπάει στο καλύβι της μάγισσας, η βροχή και το δρολάπι. Ζωντάνευαν μπροστά στα μάτια μας χιονοσκέπαστα δάση, δροσοσταλίδες και δροσουλίτες, με χίλια χρώματα στην καταχνιά του δάσους. Τα βρύα των δέντρων μεταμορφώνονταν σε γενειάδες και οι σκίουροι, πλησίαζαν να πάρουν φουντούκια από την ποδιά της...
Φαίνεται πως αποκοιμήθηκα σε αυτή την ονειρική περιπλάνηση των παιδικών μου χρόνων, όταν με ξύπνησε ένα ξωτικό, τυλιιγμένο στις φλόγες μέσα σε ένα μισοκαμένο δάσος...
- Μην ανησυχείς, προσπάθησε να με καθησυχάσει όταν είδε την αποδοκιμασία στα μάτια μου. - Παραμύθι και... όνειρο είναι!
Ετσι από τα παραμύθια της γιαγιάς, έφτασα στα ονειρικά «παραμυθιάσματα» του μυαλού και όσων δεινών τα συνοδεύουν...
ΥΓ. Τις υπέροχες εικόνες στο δάσος του Σκεπαστού είδαν τα μάτια ενός καλού φίλου και τον ευχαριστώ που μου τις εμπιστεύθηκε για να τις ταξιδέψω με το καραβάκι μου...
30 σχόλια:
Περασμένα μεγαλεία και διηγόντας τα να κλαίς...
Καλή εβδομάδα...
τι καλή δηλαδη...
εμεις θενκς ;)
καλημερα
Τέτοιες εικόνες είναι ωραίο να τις βλέπουμε...τι γίνετια όμως με τις «εικόνες-δάση» που καίγονται;
Καλή εβδομάδα!
Ομορφες εικονες........ευχομαι να μεινουν ζωντανες......και να τις χαιρομαστε και οχι να τις αναπολουμε μεσα απο φωτογραφιες......
Καλημερα σου!!!!Φιλιαααα!!!!!
Και να μήν μπορείς να χαρείς......γμτ
φοβούμενος ότι όλες αυτές οι φωτογραφίες θα αποκτησουν μουσειακή αξία γιατί κάτι χάθηκε!
"οπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει"
Γιατί γνωρίζω πιά:
Πως αυτή η θάλασσα η μάννα μου,
Και η γή η παραμάννα μου
καμώματα του αρρωστημένου μου μυαλού θα ήταν.
φιλιά γλυκό μου.
Δημήτρη η απαισιοδοξία,ο θυμός,και η παραίτηση δεν βοηθάνε σε τέτοιες περιπτώσεις.Καλή βδομάδα με αισιόδοξο το μέλλον.Από μας εξαρτάται...Εμείς δημιουργήσαμε την κόλαση που ζούμε.Εμείς πρέπει να βρούμε το χαμένο παράδεισο.
Λενιώ να είσαι καλά ψυχή μου!Φιλιά πολλά πολλά!
:)
Aντρέα μου αν τις βλέπαμε πιο συχνά αυτές τις εικόνες,και μάλιστα σε αληθινό χρόνο κι όχι μέσα από ηλεκτρονικά κουτιά,πιστεύω ότι θα είμασταν πιο υπεύθυνοι.Μάλλον χάσαμε την επαφή μας με την μητέρα φύση κι αυτά ποθ έρχονται είναι καταστροφικά.Την καλησπέρα μου!
Τί να πώ..
όλη η ομορφιά δύσκολα αποτυπώνεται σε κομμάτια χαρτί..
κάποιες φορές με επιτυχία, κάποιες όχι..
οι εικόνες όμως στο μυαλό, μένουν για πάντα..
το κομμάτι που ακούγεται.. πολύ όμορφο..
εύγε!
υγ: δέν θέλω να ακούω άλλο για λύπη.. μόνο για χαρά ..
Αερικό μου είθε η ευχή σου να πιάσει τόπο!Χάσαμε ήδη πολλά πράγματα μέσα από την ηλεκτρονική πραγματικότητα.Ας μην μπουν στη λίστα και τα δάση μας.Να είσαι καλά και καλό απόγευμα!
Ελίτσα δυστυχώς προς τα εκεί οδεύουμε.Να βλέπουμε τα δάση μας σε μεγάλες εικαστικές παρεμβάσεις σε αίθουσες μουσείων.Δυστυχώς... καλό απόγευμα να έχεις!
Μονο απο τις φωτογραφίες πλεον και απο τις διηγήσεις των μεγάλων θα μαθουν τα παιδια τι εστι ΔΑΣΟΣ με τον κόσμο που θα τους παραδώσουμε.
Ποναει η ψυχή μου μα πανω απ ολα ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ για την κατάντια μας.
Eυρύνοε,εμείς τη χαρά θα κρατήσουμε.Και τις εικόνες μέσα μας... Και είναι πολύ δυνατές για να τις ξεχάσουμε.Να είσαι καλά!Καλό απόγευμα!
Μέσα από τα παραμυθιά δηλαδή Άρη μου."Μια φορά κι έναν καιρό υπήρχαν τα δάση.Μόνο που οι κακοί άνθρωποι,κι όχι οι κακοί λύκοι τα κατέστρεψαν...".Θα χάσουν και τα παραμύθια την ομορφιά τους με το πέρασμα του χρόνου.Θα γίνουν μεγάλα ΚΑΤΗΓΟΡΩ και θα μας στοιχειώνουν.Να είσαι καλά ψυχή μου!Σου στέλνω πολλά φιλιά και την αγάπη μου!Και μην ΝΤΡΕΠΕΣΑΙ,άνθρωποι σαν εσένα δεν πρέπει να ντρέπονται.Ούτε και να κουβαλάνε μια ζωή στις πλάτες τους τα ξένα αίσχη...
Οι εικόνες αυτές θα μείνουν χαραγμένες στην μνήμη μου.
Τόσες μέρες δεν ανοίγω την τηλεόραση για να μην βλέπω τις φωτιές, με σκοτώνει να βλέπω να πεθαίνουν τα δάση μας, το οξυγόνο μας.
Φοβάμαι για τις γενιές που θα έρθουν.
Δεν θα απολαύσουν τίποτα από την φύση αν κάποιοι δεν σταματήσουν να σκέφτονται τα συμφέροντά τους.
Κάτι θα πρέπει να κάνουμε.
ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΟΜΩΣ.
Γιατί ΕΝΑΣ μόνος του δεν ακούγεται.
Στεναχωριέμαι βλέποντας ότι δεν υπάρχει πλέον ανθρωπιά.
Καλό σου απόγευμα Aza.
Φιλιά.
Μας καίνε το όνειρο Σαββίνα μου.Και ο άνθρωπος δίχως όνειρα πολύχρωμα είναι νεκρός.Τα δικά μας και των παιδιών μας πάνε να τα βάψουμε γκρι.Για να ακολουθήσει το απόλυτο μαύρο μετά.Κάτι πρέπει να κάνουμε ναι.ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ.Όχι να βγάζουν μερικοί πάντα το φίδι από την τρύπα.Ας χωθούμε για μια φορά όλοι μέσα της.Και που ξέρεις... μπορεί να εκπλαγούμε...
Καλό απόγευμα και σε σένα καλό μου.Φιλιά κι από μένα πολλά.
Καλησπερα φιλεναδα μου καλη ! Τα " κυματακια σου " αρνουνται να ανοιξουν καποιες φορες , πες τους καμια κουβεντα καλη για μας...Μας ταλαιπωρουν. Οταν η πραγματικοτητα διαψευδει , η ονειροφαντασια κανει καλα τη δουλεια της. Σε φιλω ! Αντιγονη
Αντιγονάκη μου καλώς σε!Τα κυματάκια μου θα τα αλλάξω πάλι όσο κι αν δεν μου αρέσει εκείνο το αναδυόμενο παράθυρο μήπως και βοηθήσω.Και εύχομαι να έχουμε αποτέλεσμα.Όσο για την πραγματικότητα... για ακόμη μια φορά μας προκαλεί.Ευτυχώς υπάρχουν ακόμη όμορφα παραμύθια.Και τα ξωτικά και οι νεραιδές παραμένουν ζωντανές στα λιγοστά δάση μας.Φιλιά πολλά και καλό απόγευμα Αντιγονάκι μου.Να είσαι καλά!
ΑΙΣΧΟΣ ΓΙΑ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΒΑΖΟΥΝ ΤΙΣ ΦΩΤΙΕΣ
Σαββίνα μου,σκέφτηκες ποτέ ότι αυτοί που βάζουν τις φωτιές είναι κάποιοι από εμάς;Άνθρωποι που κινούνται,ζουν ανάμμεσα μας.Ίσως φοράνε μάσκες και δεν τους αναγνωρίζουμε.Ίσως πάλι...δηλαδή τι ίσως,κάποιοι τους καλύπτουν.Η πραγματική ζωή δεμένη με την εδώ.Την εικονική.Άνθρωποι κι ανθρωπάκια.Πάντα έτσι ήταν και θαρρώ πως ποτέ δε θα αλλάξει αυτό.Να μην στεναχωριέσαι.Να ονειρεύεσαι και να ελπίζεις μόνο.Πως αύριο και τα δικά σου παιδιά θα μπορούν να χαίρονται ότι χαρήκαμε εμείς.Μα αυτό θέλει θυσίες.
Κάθε φορά που βάζουν φωτιές σκέφτομαι πώς κάποιος θα ήθελε να αγοράσει ένα οικοπεδάκι για να χτίσει μια μικρή βιλίτσα σε μια κορυφή ενός βουνού.
Και επειδή δεν μπορεί να το αποκτήσει με την γραφειοκρατία που έχουμε, και για να μην το κάνει ο ίδιος για να μην τον πιάσουν, βάζει κάποιον άλλον πληρώνοντάς τον βέβαια.
Πραγματικά εύχομαι τα παιδιά μου όταν γεννηθούν και μεγαλώσουν να υπάρχει ακόμη αυτή η ομορφιά.
Αλλά δύσκολο το βλέπω αν δεν κάνουμε κάτι.
Για μας, για την γενειά που θα έρθει, για όλους μας.
Πρίν να είναι πλέον αργά και δεν έχει μείνει ούτε ένα δεντράκι που θα μας προσφέρει το οξυγόνο μας.
Μια είδηση που πέρασε στα "ψιλά" είναι ότι κανένα πλούσιο σπίτι δεν κάηκε στην καταστροφή τούτη.Μια χώρα δυο ταχυτήτων.Αυτών που έχουν και όσων δεν έχουν.Και η ψαλίδα όλο και θα μεγαλώνει.Κι όσοι έχουν θα μπορούν να πεταχτούν μέχρι την Ελβετία και να αναπνεύσουν καθαρό αέρα.Όσοι όμως δεν έχουν,θα αργοπεθαίνουν στα αποκαίδια κάθε μέρα.Και κοίτα που χτυπάνε Σαββίνα μου.Στα μεγάλα αστικά κέντρα.Σου λέει κάτι αυτό;H Eλλάδα έχει τόσα δάση έξω και μακρυά από το Κλεινόν Άστυ.Κι ευτυχώς ακόμη δεν τα έβαλαν στο μάτι.Εκείνους άλλα φιλέτα τους ανοίγουν την όρεξη...
Δεν ξέρω για τα δάκρυα του δάσους, πάντως για τις μούντζες του δάσους που πλησιάζουν, με τις πρώτες βροχές, είμαι σίγουρος!!!
Έχεις να δεις κάτι παραμύθια... για αγρίους...
Ούτε η γιαγιά δεν θα είναι σε θέση να τα φανταστεί.
Καλό σου απόγευμα Aza.
Πολλά φιλιά και ελπίζω να μην υπάρχουν ή υπάρξουν προβλήματα στη γειτονιά σου.
bb
Όσιρι τις μούτζες μας τις δίνει χρόνια τώρα η άμοιρη η φύση αλλά μάλλον δεν καταλάβαμε τίποτα.Εύχομαι να αφήσει τις μούτζες και να αρχίσει να πετάει πέτρες.Μπας κι ανοίξει κανένα κεφάλι κι αρχίσουμε να βάζουμε μυαλό.Όλα ήσυχα και καλά εδώ στην γειτονιά.Ευχαριστώ για το ενδιαφέρον σου.Μην χάνεσαι.Φιλιά πολλά και σε σένα και καλό βράδυ!
Τής γιαγιάς τα παραμύθια λοιπόν!
http://www.youtube.com/watch?v=FHagRQVt1-4
Άραγε πόσες φωτιές είχαν δει τα μάτια τής γιαγιάς, όμως συνέχιζε να μπορεί να λέγει παραμύθια;
Ίσως για αυτό ακριβώς...
Idom
Aza μου, εγώ πιστεύω στα παραμύθια, αλλά τα παραμύθια δεν είναι απ' αυτόν τον κόσμο.
Σου είχα γράψει άλλο σχόλιο που έλεγε ότι θέλω να σκέφτομαι θετικά, αλλά το έκανε delete γιατί δεν μπόρεσα να πείσω ούτε τον ίδιό μου τον εαυτό!
Αιώνια η μνήμη της ζωής που χάνεται λοιπόν και... Καλή Τύχη στις γενιές που θα έρθουν.
Κάψαν τα δάση οι φωτιές στο όνομα ονείρων..
Ε ναι ξέρεις. Εκείνου του καημένου που ονειρεύεται να φτιάξει μια βιλίτσα, να πουλήσει κανένα οικοπεδάκι κτλ..
Τα όνειρα τους οι Εφιάλτες μας…
Εκείνοι πάντως «Πραγματικότητα» τα έκαναν.
Εμείς απ’ την άλλη για τα δικά μας τι κάνουμε..;
Μια και αν δεν κάνουμε τίποτα, αυτοί κι άλλα όνειρα θα κάνουν, κι άλλες φωτιές θα βάλουν…
Όλα είναι ένας Πόλεμος ονείρων..
Οι βιλίτσες απ’ τη μια και τα οικοπεδάκια, τα δάση, η Ομορφιά κι η Ζωή από την άλλη.
Μα αν δεν πάρουμε μέρος, αν δεν πολεμήσουμε τελικά τι θα γίνει…;
Μια γη που θαν οικόπεδο…
Να βρούμε το Όνειρό μας χρειάζεται, να το ζήσουμε μα και να Πολεμήσουμε γι΄ αυτό!
Όσο υπάρχουν ακόμα Δάση, όσο υπάρχει ακόμα Ζωή…
Idom νομίζω ότι ακόμη κι οι γιαγιάδες είναι διαφορετικές στις μέρες μας.Παλιά συναντούσες όμορφες φιγούρες.Τώρα μας έφαγε ο μοντερνισμός.Έχεις ακούσει δε, τι παραμύθια κυκλοφορούν;Άλλες εποχές πια κι ακολουθούν χειρότερες.Σε ευχαριστώ για το τραγούδι... Λατρεμένοι οι Χαίνιδες!
Αγαπημένη μου Lilith,στα παραμύθια πιστεύω κι εγώ.Μακάρι όπως γράφεις να μην είναι από αυτόν τον κόσμο.Ίσως μπορέσουν και γλυτώσουν τότε αυτά από την καταστροφή που έρχεται...Παρόλα αυτά πριγκήπισσα μην παραιτείσαι...η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.Κι εμείς ακόμη δεν έχουμε φτάσει στο τέλος.Έχουμε πολύ δρόμο ακόμη να κάνουμε.Και πρέπει να οπλιστούμε με δύναμη.Ψηλά το κεφάλι και προχωράμε μπροστά... Για να μην γνωρίσουν άλλες γενιές το γκρι και το μαύρο.Με θετικές σκέψεις και συναισθήματα.Την καλημέρα μου και φιλιά πολλά!
Nefelovatis στον πόλεμο των ονείρων νικάει πάντα το καλό!Θα απαντήσω στα όσα τόσο σωστά γράφεις, με την ευχή να έχουμε πρώτα πρώτα όνειρα.Νομίζω από κει ξεκινάνε όλα.Το να τα υπερασπίζεσαι είναι το παρακάτω κεφάλαιο.Κι εμείς στη χώρα τούτη κολλήσαμε στο 1ο Κεφάλαιο... Να είσαι καλά!Την καλημέρα μου!
Δημοσίευση σχολίου