Η ζωή εν τάφω

Στέκεται στην εξώπορτα. Ξεκλείδωτη. Τρίζοντας ανοίγει μια λουρίδα φως στο ξύλινο πάτωμα. Φεγγίτες αχνίζουν καλοκαίρι. Παλιές δαντέλες στα τραπέζια. Η κουπαστή της σκάλας δροσερή κάτω απ’ το ιδρωμένο χέρι του. Ανεβαίνει προσεκτικά. Ο πάνω όροφος. Το μπρούτζινο κρεβάτι. Το λαβομάνο. Ένα δάχτυλο σκόνη πάνω στις παλιές φωτογραφίες.

Ξύλινα. Στο πάτωμα μπαούλα. Φορέματα και τσάντες στις ντουλάπες. Παλτά. Παπούτσια άδεια. Μπουκάλια από αρώματα μισά. Χτένες, μαντήλια, εσώρουχα. Το καντήλι στεγνό. Τα παράθυρα σφαλισμένα. Όλα στη θέση τους κλειστά.

Αιώνια μες στον κομμένο χρόνο.



Το λάδι του χρόνου. Το κήτος του κόσμου. Δίσκοι χρυσοί με το στάρι του σύμπαντος. Φως, το σβησμένο των εποχών. Η άδεια αγκαλιά. Κι ο φθόγγος άναρθρος. Γοερά. Ένα κρεβάτι τυλιγμένο σε φασκιές στο όνειρο αιωρείται.

Ο ύπνος ν’ ανοίξει τις πύλες του, βαθιά στα κύτταρα του πένθους. Κι ο θάνατος να ξεδιπλώσει τη φωνή του, σπαραχτικά απ’ την όχθη του χειμώνα. Ο ήλιος που ζέσταινε το σώμα, ποτέ πια να μην φανεί, τυφλός πλανήτης.

Πένθος στο πένθος. Στο μαύρο, μαύρο.

Τα έργα του θανάτου. Σιωπηλά κι απρόσβλητα, κρυμμένα στο χώμα. Χάλασμα στο χρόνο και χύνεται. Πάσχα, που το ψάχνει μα δεν το βρίσκει. Αύγουστο θα γυρνάει να μαζεύει τα στάχυα του πόνου. Με εικόνες ν’ αλωνίζουν τη μνήμη, τη γλώσσα στο άπειρο παγιδευμένη.



Ο χρόνος στα χορτάρια. Στα λιβάδια ο άνεμος. Ο αέρας στο πλατύσκαλο ακίνητος. Στο ύψος της θάλασσας το σώμα του θανάτου να σηκώνει. Στο ύψος των σπιτιών πιο άδειων κι από άδεια. Τον πόνο του στα σχίνα οι αράχνες θα υφαίνουν σαν τις παλιές νοικοκυρές. Στις σκεπασμένες καμινάδες, στις ξερολιθιές.

Το μαύρο ιστό της μνήμης του ολοένα θα διορθώνει όσο θα τον χαλάει ο άνεμος του κόσμου.


Γιάννης Ζέρβας, Ημεροδρόμιο Μεγάλης Εβδομάδος