Στου καιρού τη ζυγαριά...

Η κατάσταση που βιώνουμε τις τελευταίες μέρες, σίγουρα δεν είναι η καλύτερη. Κάνει τον κόσμο να αγχώνεται, να αγωνιά και να αναρωτιέται τι θα φέρει το αύριο. Το ανέμελο άλλοτε πρόσωπο της άνοιξης, μεταμορφώνεται σε εφιάλτη για τους περισσότερους από μας. Κι ο μισθός κολλημένος εκεί χαμηλά, κατρακυλάει και αρνείται πεισματικά να είναι με το μέρος μας. Λίγο να βοηθήσει να πάρει ο κόσμος μια ανάσα.

Μέτρα, κόντρα μέτρα και φόβος. Φόβος γιατί καθημερινά διαπιστώνουμε ότι τελικά τούτους ο κόσμος, δεν είναι όλος μια αγκαλιά. Και κάποιοι που το είχαν παντιέρα τους το σύνθημα αυτό, καταλαβαίνουν σιγά σιγά πως δεν γίνεται να είναι αγκαλιά με τους βιαστές τους. Με αυτούς που τους ρουφάνε τη ζωή αργά και βασανιστικά.



Ανατρέχω σε εποχές περασμένες, όπου η ζωή ήταν διαφορετική. Με περισσότερη φτώχεια και δυσκολίες. Εποχές που ο κόσμος αρκούνταν στα απαραίτητα και είχε το ζωνάρι του σφιγμένο. Ήταν όμως ευτυχισμένος μέσα στη φτώχεια του. Χαμογελούσε με μικρά και ασήμαντα πράγματα, που σήμερα μάλλον είναι δυσδιάκριτα. Μοιάζει να λειτούργουσαν ανάποδα τα πράγματα τότε.

Κάθε πράξη ακόμη και η πιο μικρή, η πιο ασήμαντη μετρούσε θετικά. Έκανε τους ανθρώπους να νιώθουν ικανοποίηση και να έχουν αυτοπεποίθηση. Πάλευαν για να ξεπεράσουν κάθε δυσκολία δίχως να αγκομαχούν, σαν να ήξεραν καλά ότι η ζωή είναι μια μεγάλη ανηφόρα που για να φτάσεις στο τέρμα της θα πρέπει να ιδρώσεις. Στο τέλος κάθε μέρας ένιωθαν πληρότητα και ευτυχισμένοι δόξαζαν το θεό που τους έδωσε τη δύναμη να τα καταφέρουν.



Στις μέρες μας, όλοι τρέχουμε. Ένα ατέλειωτο τρεχαλητό για το «περισσότερο». Ο ελευθέρος χρόνος μας είναι λιγοστός. Δεν προλαβαίνουμε να σκεφτούμε, να εκτιμήσουμε όσα καταφέραμε. Έχουμε κολλήσει στα «πρέπει» και σε ότι θα έπρεπε να έχουμε. Το αίσθημα του ανικανοποίητου. Κυνηγώντας τον πλούτο αρχικά. Γιατί οι όροι αντιστράφηκαν και σήμερα μας «κυνηγά» εκείνος. Σε έναν αγώνα που ποτέ δεν είμαστε ευχαριστημένοι. Που ποτέ δεν κοιτάμε τι έχουμε αποκτήσει, αλλά πάντα το μυαλό μας είναι στο τι θα θέλαμε να έχουμε. Άνθρωποι σε απόλυτη δυστυχία…

Γρίνιες, φόβοι, ανασφάλειες. Η ανθρωπότητα δεν ένιωσε ακόμη πως ήρθε η ώρα να ξαποστάσει, να πάρει μια ανάσα, να χαλαρώσει. Να χαμογελάσει λίγο. Να ρίξει μια ματιά και σε άλλα πράγματα, λίγο πιο πέρα. Στον κήπο που χρόνια τώρα ανθίζει και ξανανθίζει και ποτέ κανείς δεν τον προσέχει. Στη γαλάζια θάλασσα που χτυπάει παιχνιδιάρικα τα κυματάκια της στην ακτή. Στο γλαροπούλι που πετά πάνω από την άσπρη βαρκούλα. Σε ένα χαμόγελο, ένα άγγιγμα.

Φαίνεται λοιπόν πως η φτώχεια σε κείνα τα χρόνια δυνάμωνε τους ανθρώπους. Σμίλευε τη θέληση τους. Τους έκανε πιο αποφασιστικούς, πιο αγωνιστές. Ακόνιζε φαντασία και μυαλό.



Έβλεπα πριν λίγες μέρες καθαρά πρόσωπα γυναικών να ξαναβρίσκουν την αξιοσύνη τους. Να νιώθουν περήφανες γιατί κατάφεραν τα παλιά τους ρούχα να τα ξανακάνουν καινούργια. Ξεθάβοντας τις παλιές Singer από τις αποθήκες. Απλά πράγματα, χειροπιαστά. Ξαναβλέπω γυναίκες να ζυμώνουν στο σπίτι γιατί το ψωμί γίνεται ολοένα και πιο ακριβό. Να φτιάχνουν οι ίδιες τα γλυκά, τα κουλουράκια. Και να γεμίζουν τα σπίτια αρώματα άλλων εποχών. Μνήμες όμορφες που είχαν για χρόνια ξεχαστεί.

Σκέφτομαι το Νόμο της ελάχιστης ενέργειας…της ελάχιστης διαδρομής. Αυτόν που η μητέρα Φύση ακολουθεί αιώνες τώρα, αλλά που δεν μπόρεσε ακόμη να μας διδάξει. Σκορπούσαμε και σκορπάμε αλλόγιστα τόσα χρόνια και χαθήκαμε.

Η φτώχεια που μας απειλεί ακονίζει το μυαλό μας. Μας κάνει πιο εφευρετικούς, πιο πρακτικούς. Όταν είσαι φτωχός αποκτάς δικαιώματα. Όπως τα ο δικαίωμα του να είσαι τίμιος. Μια αρετή που όσο πιο πολύ εκτιμάται τόσο πιο πολύ κακοποιείται. Ένα άλλο δικαίωμα είναι αυτό της καλοπέρασης. Του να μπορείς να χαμογελάς και να νιώθεις γεμάτος με απλά πράγματα.

Να μπορείς μέσα από τις δυσκολίες να μένεις στην επιφάνεια και να μην πιάνεις πάτο.