Ποια θάλασσα...

Κατεβασμένο το κεφάλι, η ματιά να προπορεύεται λίγα εκατοστά από το επόμενο βήμα. Σκεφτικός, πάντα σκεφτικός, αναπολείς. Τι;

Αν κάνεις στο τέλος της ημέρας έναν απολογισμό, το πιο πιθανό είναι ότι δεν θα θυμάσαι τι είχες μες στο μυαλό σου όλη την ημέρα. Κι όμως εσύ συνεχίζεις να βαδίζεις με τα μάτια χαμηλά, σκεφτικός, σκεφτικός με την δουλειά σου, για το αν θα προλάβεις το τρένο, βλέπεις τους άλλους γύρω σου και προσπαθείς να βάλεις με το μυαλό σου ποιος μπορεί να είναι αυτός απέναντι σου, καμία φορά τον κοιτάς και με αποστροφή ίσως το ίδια να σκέφτεται κι αυτός για σένα, δεν έχει σημασία, στην επόμενη στάση θα μπει κάποιος άλλος να σας ενοχλήσει.

Χάνεσαι ξανά στο επόμενο βήμα που θα κάνεις, μηχανικά κατευθύνεσαι, που;

Παντού, παντού, πάντως όχι εκεί που θα ήθελες να βρίσκεσαι, τις περισσότερες φορές θέλουμε να είμαστε κάπου αλλού από εκεί που βρισκόμαστε, δεν είναι περίεργο, είναι η ανθρώπινη φύση τέτοια.

Σηκώνεις λίγο το κεφάλι, προσπαθείς να συναντήσεις μια ματιά, ένα άλλο βλέμμα που να κρύβει όνειρα σαν τα δικά σου, ίσως φιλικό, συγκαταβατικό που να μπορεί να καταλάβει το μαρτύριο σου, τίποτα, περνάν όλοι αδιάφοροι, φωνάζεις γιατί; Κανείς δεν σε ακούει, φωνάζει η ψυχή σου, θέλει να κάνεις την υπέρβαση, να τους ταρακουνήσεις.

Φοβάσαι, ντρέπεσαι, πάντως δεν το τολμάς και συνεχίζεις απλά να προσπαθείς να βρεις μια συντροφική ματιά. Ανεβαίνεις τα σκαλιά και βρίσκεσαι ξανά μέσα στην πόλη, δεν την νιώθεις ανθρώπινη, δεν είναι. βλέπεις τους ανθρώπους γύρω σου αμίλητους, όμως όλοι θέλουν το ίδιο με εσένα αλλά δεν μιλάνε, σκέφτεσαι πως αν οι ίδιοι άνθρωποι συναντιόνταν τυχαία σε ένα δάσος, σε ένα μικρό μονοπάτι θα χαμογέλαγαν και θα σου έλεγαν ένα γεια ένα απλό γεια, γιατί δεν το κάνουμε;

Γιατί δεν έχω δει έναν άνθρωπο να ανοίγει τα χέρια στον ουρανό και να στέκεται να τον κοιτάζει; Όταν είμαστε στην πόλη δεν κοιτάμε ποτέ ψηλά, πρέπει να πάμε σε κάποιο ύψωμα για να δούμε ουρανό. Δεν είναι το ίδιο. Πρέπει να κοιτάμε ψηλά να δούμε τα σύννεφα, τον ήλιο το γαλάζιο, να αποδράσει η ματιά, σε ευθεία δεν ξεφεύγει η ματιά μόνο αν κοιτάξουμε ψηλά, στον ουρανό.

Κάντε το θα δείτε πως τόσο καιρό που είμαστε σκυμμένοι αν σηκώσετε το κεφάλι θα σας πονέσει ο αυχένας.

Τελικά νιώθεις μόνος, μια απουσία, ανοίγεις την πόρτα μπαίνεις στο σπίτι και μέσα σε αυτούς τους τέσσερις τοίχους, στα 70 τετραγωνικά που σου αναλογούν απλώνετε η χωρίς όρια ελευθερία σου, μόνο εκεί μέσα μπορείς να είσαι αυτός που θέλεις να είσαι, να πετάξεις την μάσκα που φοράς, να γελάσεις τρανταχτά, χωρίς να ενοχλείς ή να σε κοιτάζουν σαν τρελό, να δακρύσεις, χωρίς να σε κοιτάζουν με οίκτο.

Με λίγα λόγια να έχεις αισθήματα, να είμαστε άνθρωποι, κι όμως κάθε μέρα, κάθε λεπτό προσπαθούμε αυτά τα αισθήματα να τα κρύψουμε, να τα σκοτώσουμε, για να μην είμαστε ευάλωτοι, μην δείξουμε αδυναμία.

Όμως το να δείχνεις αδυναμία σε κάνει δυνατό, ατσάλινο, ήρωα.

Πηγές: lifo. To collage φιλοτέχνησε ο Ginero Fabrice