Σπίτια ερμητικά κλειστά…

…και παράθυρα. Αμπαρωμένα χρόνια που διάβηκαν όπως διάβηκαν κι οι ζωές, αμπαρωμένες μνήμες. Πάνω από το ένα λουκέτο που σκουριάζει μπαίνει κι άλλο λουκέτο, πάνω από τη μια σιωπή μπαίνει κι άλλη. Και μαζεύονται οι σιωπές όπως μαζεύονται τα χρόνια, όπως πληθαίνουν οι ρυτίδες του ξύλου, όπως ανοίγουν οι χαραμάδες κι αφήνουν τη σκόνη να περνά.



Σπίτια ερμητικά κλειστά. Γειτονιές ολόκληρες που βουλιάζουν στη λήθη, χωριά που γλιστρούν σιωπηλά στο πεπρωμένο τους. Κι ύστερα έρχονται οι ξένοι που αναζητούν μια γωνιά σε λιόλουστο οικόπεδο, σε ένα νησί ή σε κάποια άλλη γωνιά του Αιγαίου, του τόπου μας. Ανοίγουν οι πόρτες και τα παράθυρα, συντηρούνται, αρχίζει μια καινούργια ζωή, μόνο που η διαχωριστική γραμμή έχει μπει οριστικά. Άλλος κόσμος ο τότε, άλλος ο τώρα. Η όψη των ντουβαριών συντηρείται, αλλά αμφιβάλλω αν συντηρείται μαζί κι η ψυχή τους.
Ασυναίσθητα φωτογράφισα το λουλούδι που φύτρωσε κάτω από το κλειστό παράθυρο. Δεν ξέρω γιατί μερικά λουλούδια επιμένουν ν’ ανθίζουν κάτω από κλειστά παράθυρα…

Νίκος Ψιλάκης (Από το περιοδικό ΥΠΕΡ)