Πινελιές άνοιξης

Για μιά ιστορία μυστική
κρυφά απ το φως της μέρας
σου μιλησα μια κυριακή
ξημέρωμα Δευτέρας



κι άφησες την εικόνα σου
στο νου μου να κυλήσει
άνοιξη στο χειμώνα σου
να γίνω αν το θελήσει



Πήρα μολύβι και χαρτί
άρχισα,να σκιτσάρω
το πρόσωπο σου γητευτή
που μ 'αναψε το φάρο



Στα πέλαγα να ξανοιχτώ
βράδυ χωρίς πυξίδα
σαν ήλιο να σ ερωτευτώ
μετά την καταιγίδα.





Έκανα τη χαρά καμβά
και χρώμα τη φωτιά μου
ήσουν τ αστέρι π άναβα
γλυκά στην ζωγραφιά μου



Μες τον καμβά μου πινελιές
τα δυό σου σκούρα μάτια
τ όνειρου μου αετοφωλιές
της ρότας μου κατάρτια.