Στα υπόγεια είναι η θέα...

Μπήκαμε στην βδομάδα των Παθών. Στις σκηνές του δρώμενου τα πρόσωπα αλλάζουν.

Χριστός, το μικρό αγόρι από το Αφγανιστάν, που άφησε την πατρίδα του και ήρθε στον τόπο αυτόν για να βρει μια καλύτερη ζωή. Μια ζωή δίχως πολέμους, δίχως τρομαγμένα βλέμματα, δίχως βία. Ένα αγόρι που τόλμησε να κάνει όνειρα σε μια ελεύθερη καινούργια πατρίδα. Μόνο που η μοίρα έγραφε διαφορετικά την ιστορία του.

Μια λάθος στιγμή στο κυνήγι της επιβίωσης. Μια φιγούρα ασπρόμαυρη σαν να τραβήχτηκε από παλιά, που ξαφνικά χάθηκε. Μπορείς να ξαναγυρίσεις το χρόνο πίσω; Γίνεται;

Η Μαγδαληνή ψάχνει τον Χριστό, για να τον τυλίξει στα λευκά σάβανα. Το κανάλι της αγάπης είναι κόκκινο. Οι Πιλάτοι, πολλοί. Ένα κορίτσι ψάχνει στο σκοτάδι το χέρι της μητέρας του. Οι άνθρωποι ψάχνουν τη χαμένη τους αθωότητα. Οι κάλτσες τους είναι λερωμένες.

Ο θεός ένα αδιανόητο τίποτα...

Η ζωή αλλάζει από μόνη της. Φοράει κουστούμια που την στενεύουν. Συχνάζει στους βρώμικους κάδους σκουπιδιών της γειτονιάς και τους γεμίζει παιδιά. Στον αστερισμό της νύχτας οι σηματοδότες είναι σπασμένοι. Δεν υπάρχει Γρηγόρης και Σταμάτης, ποιητής ουρανού και γης, παιδικά καροτσάκια με πλαστικές σακούλες κρεμασμένες στα μπράτσα τους. Τα πρόσωπα που κυκλοφορούν περισσότερο τα υποθέτεις, παρά τα βλέπεις.

Εντούτοις, είναι αληθινά. Η νύχτα κοροϊδεύει την υποκρισία της μέρας, την κερνάει σφηνάκια, τη μεθάει, την εξαντλεί. Το φως είναι λίγο, ο ουρανός ελάχιστος. Χαθήκαμε, το πεζοδρόμιο ένα ανάποδο καρέ. Ενα αναποδογυρισμένο τραπεζάκι. Μια μπάλα που κυλάει.

Το μικρό αγόρι έφυγε. Η νύχτα έμεινε. Βασανιστική να μας γεμίζει ενοχές.



Ο θάνατος του μικρού παιδιού χτες το βράδυ δεν χαροποίησε κανέναν μας. Έφερε ένα μούδιασμα στα σώματα μας, στη σκέψη μας. Ήταν βέβαιο ότι θα γραφτούν και θα ειπωθούν πολλά. Σενάρια που θα χοροπηδάνε στον αέρα, πάνω από τις κηλίδες αίματος που άφησε το κομματιασμένο σώμα του άτυχου παιδιού, σε έναν δρόμο μιας λαικής συνοικίας. Σενάρια που εξυπηρετούν πάντα κάποιους. Tο λυπηρό της υπόθεσης, είναι οι φανατισμένες θέσεις κάποιων συνανθρώπων μας, που δείχνουν να είναι το ίδιο βίαιοι, το ίδιο διξασμένοι για αίμα κι εκδίκηση, στην προσπάθεια τους να δείξουν πόσο πολύ λυπούνται για το χαμό του μικρού αγοριού.



Βδομάδα των παθών μπήκε μα οι ψυχές μας δε λένε να μαλακώσουν... Ας επικεντρωθούμε μόνο, στο ότι δεν πρέπει να ξαναχαθεί καμιά ψυχή μέσα στα σκουπίδια...

Πηγές: Αποσπασματικές φράσεις από κείμενο του Σταύρου Σταυρόπουλου, που με τις λέξεις του κάνει την ψυχή μου να γαληνεύει.