Προχτές βράδυ μέσα στην παραζάλη του πυρετού, μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, βρεθήκαμε μετά από πολύ καιρό η παρέα μου κι εγώ, όπως παλιά. Μαζεμένοι στο σπίτι όλοι, οκλαδόν πάνω στο χαλί. Πίναμε κρασί και τσιμπολογούσαμε. Πότε παίζαμε κιθάρα και τραγουδούσαμε , πότε συζητούσαμε με πάθος και πότε νοσταλγούσαμε εποχές παλιές, ξένοιαστες.
Όλοι εκεί γύρω στα 40. Ο μεγαλύτερος, με μια απόκλιση 25 ετών απ’ τους υπόλοιπους, καθόταν στην πολυθρόνα, κάπνιζε την πίπα του και δεν συμμετείχε. Ρούφαγε νιάτα και καπνό, παριστάνοντας τον αόρατο.
Το θέμα της συζήτησης ήταν η κρίση, η οικονομική κρίση που δίνει παράταση στο αύριό μας. Ακούγεται υπερβολικά αριστερό και κλισέ αυτό το τελευταίο, όμως είναι έτσι. Δεν πίστευα ότι σε μια ομαδική συζήτηση με τους μορφωμένους, σχεδόν τακτοποιημένους, αλλά και συχνά «δεν βαριέσαι» φίλους μου, θα κατέληγα εκεί. Στο κλισέ δηλαδή. Είχα την αίσθηση ότι βλέπουμε αλλιώς τα πράγματα. Κι όμως όχι. Τουλάχιστον όσοι είμασταν οκλαδόν στο ίδιο χαλί, εκείνο το βράδυ.
Ανασφάλειες, άγχη, απαισιοδοξία που μπορεί να μην βγαίνει όταν χοροπηδάμε χαρούμενα στις εκδρομές και στα τσιμπούσια μας ή όταν ανταλλάσσουμε τα βιβλία μας για να διαβάσουμε ο καθένας δυο διαφορετικά… αλλά στις σοβαρές συζητήσεις κάνουν μπαμ. Οι περισσότεροι μου έδωσαν την αίσθηση ότι μένει να τους κλείσει κάποιος το φερμουάρ της βαλίτσας για να αναζητήσουν «ένα καλύτερο αύριο» εκεί έξω που σπούδασαν, εκεί έξω που έχουν έναν φτιαγμένο θείο μετανάστη του τότε, εκεί έξω που το μπορεί και να τους την έχει στημένη. Όλοι διαθέσιμοι από πολίτες μιας χώρας να γίνουν οι οικονομικοί μετανάστες μιας άλλης. Εκείνοι που έρχονται στο χωριό με τη σπασμένη πια προφορά τους, για να δουν τους γονείς τους και για να κάνουν διακοπές.
Αλήθεια, προχθές το βράδυ ένιωσα, πως αν ένας μας κάνει την αρχή, ότι αγαπάμε θα σκορπιστεί στους πέντε ανέμους. Και όχι, ο κόσμος δεν είναι μικρός όταν οι φίλοι μου δεν είναι 5 λεπτά με το αυτοκίνητο.
Η συζήτηση έληξε όταν εκείνος, ο αόρατος, σηκώθηκε απ’ την πολυθρόνα και έβαλε στο cd αυτό το τραγούδι...
Λίγο πριν βγει στο μπαλκόνι μουρμούρισε «Αλλάξτε κατηγορία. Πολιτισμός, ίσως;»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου