Τα τελευταία χρόνια της ζωής μου, το να χάνω ανθρώπους που εκτιμώ κι αγαπώ με τσακίζει. Μοιάζει με ένα τεράστιο πινέλο η αίσθηση αυτή, που αφήνει στην καρδιά πινελιές ανεξήτιλης θλίψης και μελαγχολίας. Ένας πίνακας ζωγραφικής που τα χρώματα του είναι σκούρα και άγρια. Χωρίς φως, χωρίς λογική...
Σήμερα η μελαγχολία με πλησίασε και κάθεται απέναντι μου. Μου γελά ειρωνικά, με κοιτάζει και με κοροιδεύει... Δεν της δίνω σημασία, αλλά πονάω. Για όλους αυτούς που έχασα, για όλους αυτούς που πρόκειται να χάσω....
Αντίο Παναγιώτη, αντίο Πόνε... εύχομαι ένα μόνο, να ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ...
Η τελευταία εγγραφή έγινε Κυριακή 29/06/08 -ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ ΣΕ ΟΛΟΥΣ-Τ Ε Λ Ο Σ- :-( :-)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου