Οι πολιτικοί μας, η συμβολική προέκταση του εαυτού μας, είναι «ο άνθρωπός μας». Αυτός της Βέμπο. Αυτός που «χρόνια και χρόνια με τυραννάει, και μου τα παίρνει, και με βαράει» («γιατί;») «Και ζω κοντά του μες στη μιζέρια, χειμώνες τώρα και καλοκαίρια» («γιατί;»).
Ολοι μαζί τώρα: «Μα τον λατρεύωωωω κι είναι το φως μου, γιατί είναι βλέπεις...»
«Ο άνθρωπός μου». Ο υπουργός μου! Ο αρχηγός μου.
Ο δικός μας άνθρωπος. Τι κι αν μας βασανίζει, αν μας έχει στην απ έξω, αν πού και πού μας ρίχνει και καμιά ξανάστροφη; Τι κι αν του δώσαμε τα καλύτερα χρόνια της ζωής μας μόνο και μόνο για να εισπράξουμε περιφρόνηση; Οπως θα σας πουν τόσες και τόσες κακοποιημένες γυναίκες, δεν είναι η λογική που οδηγεί τις πράξεις μας, αλλά ένα μείγμα παράλογων φόβων: κι αν τον αφήσω, τι θ απογίνω; Κι αν πέσω σε κανέναν χειρότερο; Ας κάτσω στ αβγά μου, ακόμα κι αν με απατάει, κι αν με φλομώνει στο ψέμα, αν παίζει στα ζάρια το μέλλον το παιδιών μου. Ασε που δεν φαίνεται και κανένας καλύτερος στον ορίζοντα.
Στις σοβαρές αναλύσεις, αυτό το λένε και «σύνδρομο της Στοκχόλμης»: ταυτίζεσαι με τον βασανιστή σου. Αλλά επειδή τα σοβαρά σύνδρομα ταιριάζουν σε σοβαρούς ανθρώπους (και δεν είμαι σίγουρη ότι εδώ είναι η περίπτωσή μας), προτιμώ να πιστεύω ότι η κρίση που περνάμε με το πολιτικό μας σύστημα είναι, ας το πούμε, γκομενική. Κάποιος έκανε τη βλακεία, κάποιος κρατάει μούτρα, ε, ας μην κλείσουμε τώρα και το σπίτι μας. Διαζύγιο δεν το βλέπω, δεν συμφέρει κανέναν. Θα τα βρούμε στο τέλος με κανένα μπιζουδάκι από τον Καίσαρη ή με τίποτα φοροελαφρύνσεις.
Δεν ξέρω αν αυτό με ηρεμεί ή με μελαγχολεί αφάνταστα... Μέχρι να σιγουρευτώ, η στήλη θα αποχωρήσει και θα επανέλθει -ως εκ θαύματος- τον Δεκαπεντάγουστο.
Καλά μπλουμ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου