Ο Ουρανός Και Η Θάλασσα

Μια φορά ήταν ο ουρανός
Κι έναν καιρό η θάλασσα
Μια φορά ήταν
Ο ουρανός
Κι έναν καιρό η θάλασσα.
Ήταν η θάλασσα και ο ουρανός.
Μια φορά κι έναν καιρό.

Μια φορά και έναν καιρό ο ουρανός τύλιξε τη θάλασσα και εκείνη γαλήνεψε και έγινε ο μεγαλύτερος καθρέφτης του κόσμου.

Πάνω της αυτός ανέπνεε αλμύρα.
Κάτω του αυτή έπαιρνε από το χρώμα του.

Κάθε ξημέρωμα θα στάζω πάνω σου μισοδαγκωμένες αλμυρές σταγόνες που χωράνε μέσα τους όλη την άβυσσο του βυθού σου και όλο το χάος του ουρανού μου.

Μια φορά ερωτεύτηκαν κι έναν καιρό, κοντά στο δείλι θα ήταν θαρρώ, ο ουρανός άφησε από τα σπλάχνα του έναν μεγάλο πορτοκαλί δίσκο.

Έμοιαζε με ψυχή που το έσκασε από την μοναξιά του πιο σμαραγδένιου μου γαλαξία και έτρεξε να χωθεί στην καρδιά σου που έμοιαζε με εκείνη την ανατολή που μπροστά μου ξημέρωνε και πίσω μου νύχτωνε. Ας είναι πορτοκαλί η νύχτα μου απόψε.

Γλίστρησε αυτός στο αλμυρό υπογάστριο της θάλασσας και το άλλο πρωί εκείνη του χάρισε έναν άλλο δίσκο που έμοιαζε πολύ στα χρώματα με τον δικό του. Τον φόρεσε τότε, κορώνα από χρυσαφί στο κεφάλι του, ο ουρανός και αποφάσισε πως ήρθε ο καιρός που μια φορά αυτός και εκείνη θα το κάνανε για πάντα αυτό.

Μια φορά και έναν καιρό.

Έρωτας ήταν. Είχε ήχους. Χρώματα είχε. Σχήματα πολλά. Μυρωδιές πρωτόγνωρες και μικρές κραυγές που θύμιζαν κραυγές γλάρων.

Ήχους αθόρυβων εκρήξεων. Χρώματα ουράνια τόξα που μαζεύω από κάθε άκρη μου και πλέκω κασκόλ να το μπερδέψεις στο λαιμό σου. Σχήματα αλλόκοτα, σκαλισμένα στο σχήμα σου που κάθε μέρα βουλιάζω πιο πολύ μέσα του. Μυρωδιές που τις παίρνει ο άνεμος και χώνονται μέσα στα ρουθούνια μου καθώς η νύχτα μου έρχεται και η αφηρημένη σελήνη περπατάει χαμογελαστή στις γειτονιές μου και σέρνει πίσω της το πιο λευκό μου μυστικό. Κραυγές που θύμιζαν κραυγές δικές σου την ώρα που απλωνόμουν πάνω σου και σ έβαφα στις αποχρώσεις μου.

Κάθε δείλι έσταζε μέσα της κομμάτι από την ψυχή του κάθε χάραμα φύσαγε αυτή πνοή από τον μέσα της βυθό. Και όλο γεννιόντουσαν αστέρια πάνω του και αστερίες μέσα της. Και όλο πύκνωναν σαν αποσιωπητικά τα σύννεφα και οι μαύρες συστάδες από τα φύκια.

Ηλιόλουστα ραγισμένα αστέρια που πέφτουν αθόρυβα πάνω σου και βουτάνε στα μαύρα σου νερά ψάχνοντας για τα χρωματιστά κομμάτια σου που δίνουν άλλη όψη στα ηλιοβασιλέματα και στις ανατολές μου.

Και όλο γεννιόντουσαν θαύματα πάνω του μια φορά και μέσα της έναν καιρό.
Κι έτσι και γω αποφάσισα λίγο πριν σε γνωρίσω, γατί πάντα ήξερα πως θα έρθεις να με βρεις,να σε αγαπήσω όπως ο ουρανός την θάλασσα.

Όπως η θάλασσα τα κρυφά της ναυάγια.