Είναι τόσο συχνό και τόσο επιτυχημένο αυτό το διαφημιστικό σλόγκαν για την Ελλάδα (ή μάλλον η παλιότερη έκδοσή του), που πέρασε στην καθημερινή γλώσσα, έγινε σύντομο ανέκδοτο, φράση για καμάκι, ακόμα και μαύρο χιούμορ:
«Live your myth in Greece»: ζήσε τον μύθο σου. Στην Ελλάδα. Ναι, καλά.
Συμφωνούμε και επαυξάνουμε. Ποιος δεν θα ήθελε να ζήσει σε μια τέτοια απίθανη, σούπερ-ουάου, χώρα; Τι χρώματα, τι ηλιοβασιλέματα, τι τοπία. Παραλίες, έρωτες, ομορφιές παντού κι όλα τα μωρά στην πίστα, που θα έλεγε κι ο διαχρονικός Λευτέρης Πανταζής. Κι όλα αυτά εν μέσω ενός πολιτιστικού, γαστρονομικού και διανοητικού οργασμού, αφού το εκπληκτικό τοπίο της μυθικής αυτής χώρας μπορεί να συγκριθεί μόνο με την ακόμα πιο συγκλονιστική ιστορία και παράδοσή της. Μια ιστορία που ξεχύνεται από κάθε πέτρα, από κάθε νότα σε κλασικό φεστιβάλ, από κάθε δοξαριά σε αυθεντικό χωριάτικο πανηγύρι. Μια παράδοση που λαμποκοπάει σε κάθε χαμόγελο απλού ταβερνιάρη, ψαρά, ή πανδοχέα, που όμως στην πραγματικότητα μιλάει εφτά γλώσσες κι έχει (το λιγότερο) τρία μάστερ στα τουριστικά.
...Και μετά ξυπνάμε. Και προσγειωνόμαστε στη χώρα όπου στ αλήθεια ζούμε: Με το τοπίο που καταστρέφεται κάθε λεπτό, από το μπάζο, το σκουπίδι και τον θανάσιμο συνδυασμό αδιαφορίας και απληστίας. Με την «ιστορία» που θυμόμαστε όταν είναι να κάψουμε στην πυρά κανένα βιβλίο, την παράδοση που τιμούμε μόνο όταν θέλουμε, απλώς, να μην αλλάξει τίποτα σε όσα μας βολεύουν. Με τον πολιτισμό που περιμένουμε ότι θα συνεχίσει να φυτρώνει μόνος του, απότιστος, απλήρωτος κι ανεκπαίδευτος, τρώγοντας από τους τόκους των τελευταίων δύο χιλιάδων χρόνων. Και με τη φιλοξενία που ξεσκονίζουμε επειγόντως όταν γυαλίζει κανένα καινούργιο «κοινοτικό πακέτο».
Α, ναι, ευχαρίστως θα ζούσα τον μύθο μου στην Ελλάδα: Αλλωστε αυτό ακριβώς κάνω, δεν υπάρχει άλλος τρόπος να επιβιώσω. Μόνο καταπίνοντας τον «μύθο» ή, ακόμα καλύτερα, τον...παρα-μύθο μου!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου