Πριν έναν χρόνο περίπου βρέθηκα στον χώρο των club.Συνέβησαν πολλά από τότε,αλλά εκείνο που μου έμεινε, είναι ότι κάθε τι αληθινό με το πέρασμα του χρόνου δυναμώνει και γίνεται όλο και πιο λαμπερό.Όλο και πιο μεγάλο.Με κάποιους ανθρώπους δέθηκα πιο ιδιαίτερα.Ήρθα πιο κοντά. Ένας από αυτούς είναι η διαβολίτσα.Ένα παιδί στην καρδιά,που παίζει με τα πολύχρωμα μπαλόνια του σε μια παραλία.Ποτέ κάνοντας ζαβολιές και πότε καθισμένο ήσυχα, παρατηρώντας τον κόσμο γύρω του.Ένα μικρό κοριτσάκι που δεν μεγάλωσε ηλικιακά.Έμεινε στην εποχή της αθωότητας,της παιδικής ομορφιάς και της αγνότητας της ψυχής του.
Ποτέ δεν είχα φίλες στη ζωή μου.Δεν ήθελα.Τις απέφευγα επιμελώς.Και ήρθε αυτό το διαόλι στη ζωή μου και τα έφερε όλα τούμπα. Μου ανέτρεψε θεωρίες, με μάλωσε,έσκουξε,χρησιμοποίησε τσαχπινιά,λογική,συναίσθημα,ανάλογα την κατάσταση κάθε φορά,και κατάφερε το ακατόρθωτο.Έσπασε την πόρτα της δικής μου καρδιάς και την κατέκτησε.
Έτσι σήμερα είμαι ιδιαίτερα χαρούμενη που μπορώ να έχω κι εγώ τη φίλη την καρδιακή που ποτέ δεν γνώρισα.Που της μιλάς,της ανοίγεις την καρδιά σου κι εκείνη,την έχει στα χέρια της και κοιτάει για να μην την πονέσει.Μπορεί να είναι σκληρή κάποιες φορές,αλλά κι αυτό από αγάπη το κάνει.Δεν ξέρω τι μας επιφυλάσει η ζωή,αλλά θα έχει πάντα τον θρόνο της στην καρδιά μου.Θα είναι εκεί και κανείς και τίποτα δεν μπορεί να το αλλάξει αυτό.
Σήμερα,τη μέρα της γιορτής της,θέλω να της ευχηθώ,να είναι η ζωή της γεμάτη χρώματα όμορφα φωτεινά.Και πολλά χαμόγελα.Να είναι καλά με τους ανθρώπους που αγαπά,και να γίνει πραγματικότητα κάθε τι που ονειρεύεται.
Χρόνια πολλά πολύχρωμα μικρό μου διαόλι.Σ αγαπώ πολύ.
ΥΓ. Σε ευχαριστώ για όλα αυτά που μου έμαθες και μου έδωσες....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου