Πόση κακογουστιά μπορεί να υπάρχει γύρω μας; Ρητορική η ερώτηση, γιατί αν καθήσω και σκεφτώ τις εικόνες που αντικρίζουμε καθημερινά σε δημόσιους και ιδιωτικούς χώρους, διαπιστώνω πως το κιτς δεν έχει όρια. Όρος γερμανικής καταγωγής που προέρχεται ενδεχομένως από το ρήμα verkitschen (φτηναίνω), το Kitsch ως πολιτισμικό φαινόμενο αναδύεται στη βιομηχανική Δύση παράλληλα με την τέχνη της πρωτοπορίας.
Άκουσα λοιπόν έκπληκτη, ότι το κιτς έγινε αντικείμενο έκθεσης με τίτλο «Greatest Kitsch 2009. Το κιτς σήμερα» που διοργάνωσε το Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης σε συνεργασία με το περιοδικό «Παράλλαξη». Καλλιτέχνες, το ίδιο το κοινό και έργα τους οι εικόνες - ντοκουμέντα που αποτύπωσαν με τη φωτογραφική τους μηχανή.
Η έκθεση, όπως αναφέρει η εφημερίδα Καθημερινή, είναι ουσιαστικά το αποτέλεσμα έρευνας πάνω στην κακογουστιά που προέκυψε έπειτα από ένα φωτογραφικό διαγωνισμό του περιοδικού «Παράλλαξη» με τον οποίο καλούσε τους αναγνώστες του να φωτογραφίσουν ό,τι πληγώνει την αισθητική τους.
Θεωρούμε παιδί του 80. Η εποχή, όπου το κιτς θριάμβευε. Της πιο κιτς δεκαετίας. Από που να ξεκινήσω; Ρούχα, μαλλιά, γυαλιά, παπούτσια, κάλτσες... σεμεδάκια με χρυσά κρόσσια, χρυσά διακοσμητικά, λαμπιόνια πολλά και πολύχρωμα. Εκδηλώσεις όπως γάμοι και βαφτίσεις όπου όσο πιο κιτς ήταν, τόσο καλύτεροι θεωρούνταν. Μπορεί να είναι δυσάρεστο, ακόμα και απεχθές, να προσβάλει την αισθητική μας και να πληγώνει τα μάτια μας, αλλά πολλές φορές είναι αστείο, καλτ και μία, ίσως, επαναστατική μορφή έκφρασης και καλλιτεχνικής δημιουργίας.
Εξάλλου, ανέκαθεν, η έννοια του κιτς ήταν πολύ υποκειμενική...
Άκουσα λοιπόν έκπληκτη, ότι το κιτς έγινε αντικείμενο έκθεσης με τίτλο «Greatest Kitsch 2009. Το κιτς σήμερα» που διοργάνωσε το Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης σε συνεργασία με το περιοδικό «Παράλλαξη». Καλλιτέχνες, το ίδιο το κοινό και έργα τους οι εικόνες - ντοκουμέντα που αποτύπωσαν με τη φωτογραφική τους μηχανή.
Η έκθεση, όπως αναφέρει η εφημερίδα Καθημερινή, είναι ουσιαστικά το αποτέλεσμα έρευνας πάνω στην κακογουστιά που προέκυψε έπειτα από ένα φωτογραφικό διαγωνισμό του περιοδικού «Παράλλαξη» με τον οποίο καλούσε τους αναγνώστες του να φωτογραφίσουν ό,τι πληγώνει την αισθητική τους.
Θεωρούμε παιδί του 80. Η εποχή, όπου το κιτς θριάμβευε. Της πιο κιτς δεκαετίας. Από που να ξεκινήσω; Ρούχα, μαλλιά, γυαλιά, παπούτσια, κάλτσες... σεμεδάκια με χρυσά κρόσσια, χρυσά διακοσμητικά, λαμπιόνια πολλά και πολύχρωμα. Εκδηλώσεις όπως γάμοι και βαφτίσεις όπου όσο πιο κιτς ήταν, τόσο καλύτεροι θεωρούνταν. Μπορεί να είναι δυσάρεστο, ακόμα και απεχθές, να προσβάλει την αισθητική μας και να πληγώνει τα μάτια μας, αλλά πολλές φορές είναι αστείο, καλτ και μία, ίσως, επαναστατική μορφή έκφρασης και καλλιτεχνικής δημιουργίας.
Εξάλλου, ανέκαθεν, η έννοια του κιτς ήταν πολύ υποκειμενική...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου