Στον κόσμο των παραμυθιών η… ουρανοκατέβατη γκουβερνάντα Μαίρη Πόπινς χρησιμοποιούσε την ομπρέλα της για να ταξιδεύει, στρέφοντάς την προς τη φορά του ανέμου. Μια εξίσου παραμυθένια εμπειρία, αλλά στον πραγματικό αυτή τη φορά κόσμο είναι το cluster ballooning. Οι ειδικοί το περιγράφουν σαν μια δραστηριότητα που παντρεύει τα extreme sports με τα παιδικά όνειρα. Κάποιοι άλλοι λένε ότι ισορροπεί ανάμεσα στην εκκεντρικότητα και τη βλακεία. Κι αυτό γιατί η ιδέα του να πετάς στον ουρανό πιασμένος από ένα μάτσο μπαλόνια, εκτός από απίστευτα ελκυστική ή μαγευτική, μπορεί να αποδειχτεί και άκρως επικίνδυνη: Στην ουσία αφήνεσαι να σε παρασύρει ο άνεμος, ενώ ο μόνος τρόπος για να αυξομειώνεις το ύψος του περίεργου «οχήματός» σου είναι να απελευθερώνεις τα έρμα, που συνήθως είναι σακουλάκια με άμμο ή νερό.
Η καλύτερη ώρα για να πραγματοποιηθεί μια cluster ballooning πτήση είναι είτε πολύ νωρίς το πρωί είτε δυο ώρες πριν από τη δύση του ηλίου, οπότε οι άνεμοι είναι ηπιότεροι. Οι προετοιμασίες όμως ξεκινούν πολύ νωρίτερα. Επιπλέον χρειάζονται αρκετοί άνθρωποι για να βοηθήσουν στο φούσκωμα των μπαλονιών με ήλιον. Το ύψος του «μπουκέτου» είναι ένα ως δύο μέτρα, ενώ ο αριθμός των μπαλονιών που το αποτελούν είναι -ανάλογα με το μέγεθός τους- από 50 ως 150. Αφού γεμίσουν όλα τα μπαλόνια και σφραγιστούν με ειδική ταινία, αρχίζει η σύνθεση του μπουκέτου. Ενωμένα ανά δεκάδες, προσαρμόζονται με ιμάντες στη στολή του balloonist. Η στολή μοιάζει με γιλέκο αλεξιπτωτιστή, ενώ περιλαμβάνει κι ένα αλεξίπτωτο για ώρα ανάγκης. Σε ορισμένες περιπτώσεις το «όχημα» διαθέτει κι ένα μικρό κάθισμα, για να κάνει πιο άνετη την πτήση.
Ο… μπαλονο-πιλότος πρέπει να έχει μαζί του υψομετρικό όργανο, GPS και ασύρματο, ενώ δεξιά και αριστερά του κρέμονται τα έρμα, που τον βοηθούν στις μανούβρες. Μετά το διπλο-τσεκάρισμα του εξοπλισμού είναι έτοιμος για την απογείωση. Τα μπαλόνια απαγκιστρώνονται από το έδαφος και η μαγική πτήση ξεκινά.
Απελευθερώνοντας τις σακούλες με το νερό (ή την άμμο), το παραμυθένιο όχημα ανεβαίνει όλο και ψηλότερα, κινούμενο σύμφωνα με τις επιταγές του ανέμου. «Δεν υπάρχει τίποτα πιο όμορφο και γαλήνιο απ’ το να ταξιδεύεις ένα-δυο μίλια πάνω από τη γη μέσα σ’ ένα τεράστιο, πολύχρωμο μπουκέτο από μπαλόνια» ισχυρίζεται ο John Ninomiya, ένας από τους δημοφιλέστερους σύγχρονους balloonists. Η μεγάλη πρόκληση του εγχειρήματος βρίσκεται στην προσγείωση, η οποία εμπεριέχει και το μεγαλύτερο κίνδυνο τραυματισμού. Ο πιλότος απελευθερώνει ή σκάει σιγά σιγά τα μπαλόνια, ώστε να μειώνει σταδιακά την απόσταση του cluster balloon από τη γη, ενώ ταυτόχρονα πρέπει να λαμβάνει υπόψη τη φορά του ανέμου, ώστε η προσγείωση να γίνει σε ομαλό έδαφος.
Ο άνθρωπος που έκανε διάσημο το cluster balloon είναι ο Larry Walters. Το 1982 και χωρίς να έχει δοκιμάσει ποτέ κάτι αντίστοιχο (όπως, για παράδειγμα, αερόστατο), έδεσε 42 μπαλόνια με ήλιον σε μια καρέκλα βεράντας, έχοντας ως στόχο να πραγματοποιήσει πτήση ύψους 100 μέτρων περίπου. Αντ’ αυτού, το μπουκέτο του τον ταξίδεψε 5 χιλιόμετρα πάνω από τη γη. Το κατόρθωμά του διαδόθηκε και σύντομα βρήκε μιμητές – αν και όχι πολλούς. Το ρεκόρ Γκίνες έχει κατοχυρωθεί στον Mike Howard και τον Steve Davis, που το 2001 χρησιμοποίησαν 200 μπαλόνια και ανέβηκαν στα 18.300 πόδια (5,6 χλμ.).
Τον Απρίλιο του 2008 ο καθολικός ιερέας Adelir Antonio de Carli θέλησε να σπάσει αυτό το ρεκόρ, χρησιμοποιώντας 1.000 (!) μπαλόνια, η απόπειρα όμως του στοίχισε τη ζωή του. Λίγους μήνες αργότερα ο Jonathan Trappe, πιλότος της πολιτικής αεροπορίας, έδεσε 55 μπαλόνια στην καρέκλα του γραφείου του (!). Ταξίδεψε για τέσσερις ώρες, διένυσε 50 χιλιόμετρα κι έφτασε μέχρι και τα 14.783 πόδια. Οταν προσγειώθηκε, μετέφερε την καρέκλα πίσω στο γραφείο του. Οπως δήλωσε στους «New York Times», με τη χρήση της συγκεκριμένης καρέκλας ήθελε να δείξει «την αντίθεση ανάμεσα στο φυσιολογικό, ανιαρό κόσμο και τον κόσμο των ονείρων μου».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου