Το Μαγιάτικο στεφάνι...

O καιρός θυμίζει περισσότερο φθινόπωρο στο έμπα του Μάη τούτου. Οι γαζίες, τα κρίνα, οι πασχαλιές, και κάτι βιαστικά τριαντάφυλλα, λαμποκοπάνε έτσι όπως ξεπλένονται κάτω από την απαλή βροχή που πέφτει. Μια παράξενη αίσθηση πλανιέται στον αέρα. Σαν να χορεύουν ψυχές, πιασμένες χέρι χέρι, για να υποδεχτούν τον τελευταίο μήνα της Άνοιξης. Το προμήνυμα του καλοκαιριού...


Την ώρα που ξύπνησα η μαμά είχε κάνει δυο πανέμορφα στεφάνια. Με λουλούδια από τον κήπο. Ζουμπούλια, κισσό, τριαντάφυλλα. Το ένα θα το πάμε στο μπαμπά. Τον θυμάμαι πολύ έντονα από χτες. Τέτοια μέρα ο κήπος άλλα χρόνια γέμιζε φωνές, γέλια, κόσμο. Μέρα μαγιού και ο μπαμπάς στην πρώτη γραμμή, να ψήνει για να ευχαριστήσει τους φίλους που ερχόταν για να ευχηθούν. Φέτος όλες οι γιορτές μοιάζουν άχρωμες, όσο κι αν προσπαθώ να τις δω με καθαρό βλέμμα. Τίποτα δεν είναι όπως πριν. Όλα άλλαξαν.


Και παρόλο που είμαι υπέρ των ανανεώσεων, στο κεφάλαιο "άνθρωποι" τις φοβάμαι, τις τρέμω, τις αλλαγές. Εδώ και κάποια χρόνια τρέμω μην χάσω τους ανθρώπους που αγαπώ. Τους ανθρώπους που επέλεξα να είναι κοντά μου, που έχουν μια θέση στην καρδιά μου. Ούτε να το σκέφτομαι δε θέλω. Πιστεύω, ότι αυτός ο φόβος δε θα φύγει ποτέ. Θα με ακολουθεί μια ζωή. Σα στάμπα με ανεξήτιλο μελάνι. Μερικά πράγματα, όσο κι αν τα παλέψεις, όσες μάχες κι αν δώσεις, δεν τα νικάς. Θριαμβεύουν πάντα και έτσι μαθαίνεις και τα αφήνεις στην άκρη. Δεν τα αγγίζεις. Από φόβο μην τυχόν και ξυπνήσουν.


Πρωτομαγιά, μέρα χαράς, μέρα με πολλά χρώματα, γεμάτη αρώματα. Μόνο που εδώ δεν κατοικεί πια τίποτα από όλα αυτά..