Ένα μπερδεμένο κουβάρι...

Παράξενη βραδυά... γεμάτη αντιφατικά συναισθήματα. Η ένταση μπερδεμένη με την ηρεμία. Η χαρά με τη λύπη. Το χαμόγελο με το δάκρυ. Το φως με το σκοτάδι. Σκέψεις που τρέχουν μέσα στο κεφάλι μου κι εγώ τις απομακρύνω. Δε θέλω να σκεφτώ τίποτα. Δε θέλω να ονειρευτώ πιο πέρα από τα σύνορα του ουρανού μου. Ξαφνικά, έτσι ξαφνικά με έπιασαν οι ανασφάλειες μου. Χαμογέλασα γιατί θυμήθηκα κάτι που μου είχε πει ένας καλός φίλος πριν πολλά χρόνια. Σε μια παρόμοια στιγμή που ένιωθα πως είμαι τα κομματάκια από ένα μπερδεμένο παζλ.
Είχε πει ο Λουκιανός τότε... Για να νικήσουμε τις ανασφάλειες σου που είναι σαν τους δίδυμους πύργους ψηλές, πρέπει να ανάψουμε μεγάλη λαμπάδα και να κάνουμε γερό τάμα. Μόνο που τις ανασφάλειες τις ξεπερνά ο καθένας μόνος του. Ούτε οι λαμπάδες, αλλά ούτε και τα τάματα βοηθούν. Μάχες επαναλαμβανόμενες η ζωή. Μάχες μικρές και μεγάλες για να κερδίσουμε τον πόλεμο.
Παράξενη βραδυά... λες και όλα κινούνται αργά μα και ταχύτατα συγχρόνως. Λες και σταμάτησε ο χρόνος. Τον κάρφωσαν κι αυτόν, στεφάνι του Μαγιού. Να μαραθεί μέχρι να έρθει η ώρα να τον κάψουν. Αδυνατώ να ανατρέψω πίσω. Στο παρελθόν. Δεν θυμάμαι απολύτως τίποτα. Τα έσβησε όλα η σβήστρα του χρόνου. Η σβήστρα του μυαλού. Αδυνατώ να τρέξω στο αύριο. Να κάνω όνειρα.
Έτσι παραμένω στο παρόν, παρέα με μια παράξενη βραδυά να ακροβατώ ανάμεσα στο τώρα και στο μετά. Σαν ακροβάτης σε τεντωμένο σχοινί...