Ώρες έμπνευσης...

Ένα όμορφο πρωινό το σημερινό. Ο ήλιος λάμπει μεγαλόπρεπα μετά από απουσία πολλών ημερών και μια ζεστασιά απλώνεται στο κορμί και το μυαλό. Με ξύπνησε ένα τηλεφώνημα. Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος πρέπει να ετοιμάσω δωράκια για τα παιδιά των τελευταίων τάξεων. Φέτος η πρόκληση είναι πιο μεγάλη μιας και δεν είναι παιδιά Δημοτικού, ούτε Γυμνασίου, αλλά Λυκείου.
Παρέα με μια κούπα καφέ, κοιτάζοντας από το παραθύρο μου προσπαθώ να σκεφτώ τι θα είναι αυτό που θα δένει όμορφα το παλιό με το νέο. Τις αναμνήσεις με το αύριο. Ένα δώρο που όταν θα το βλέπουν τούτα τα παιδιά μετά από χρόνια θα τους θυμίζει τα σχολικά τους χρόνια. Το πιο δύσκολο κομμάτι είναι η σύλληψη της ιδέας. Είναι αυτό το κλικ που γίνεται όταν την έχεις πιάσει και λες, αυτό είναι! Μέχρι να φτάσω όμως εκεί, έχει αρκετό δρόμο.
Φέτος θέλω να ξεφύγουμε από το στημένο δώρο. Ούτε κούπες, ούτε κορνίζες, ούτε πιατελάκια, ούτε παπύρους. Χρειάζομαι κάτι εντελώς καινούργιο και πολύ πρωτότυπο. Ψάχνω σε εικόνες, σε seit, όχι ελληνικά, στα περιοδικά και τα βιβλία μου. Ένα γραφείο γεμάτο ιδέες.
Aπό την άλλη είναι και η πίεση του χρόνου, την άλλη βδομάδα πρέπει να είναι έτοιμα και να δωθούν στα παιδιά. Δεν έχω και πολύ καιρό στη διάθεση μου. Η φιλοσοφία είναι να μπεις στη θέση αυτών που θα πάρουν το δώρο. Να μπορέσεις να βρεις τι θα τους άρεσε, τι θα τους έκανε να ενθουσιαστούν και να χαρούν. Κι αυτό δεν είναι εύκολο πάντα. Ειδικά όταν απευθύνεσαι σε παιδιά.