Πες μου θάλασσα....

Καλοκαίρια…
Απέραντες καλοκαιρινές νύχτες, χαμένες μέσα στη θάλασσα και στο βραδινό αεράκι. Μια αίσθηση απόλυτης ελευθερίας, έρωτας γυμνός… Παρθένες αμμουδιές ξεχασμένες, περιτριγυρισμένες από πεύκα, από σκιές, από θύμησες. Όνειρα βαθυγάλαζα, ξαπλωμένα στα βότσαλα να αγναντεύουν τ’ άστρα. Και το βλέμμα ν’ αρμενίζει στο άπειρο του σύμπαντος εκείνη την ιερή στιγμή που η ανθρώπινη ψυχή φτερουγίζει μέσα στον νυχτερινό ουρανό. Ο χτύπος της καρδιάς είναι τώρα καθαρός και συνοδεύει το απαλό δροσερό φύσημα του αέρα και το γλυκό ψιθύρισμα τον κυμάτων που ξεψυχούν αφρίζοντας στην ακρογιαλιά. Αυτή είναι η τελειότερη αρμονία. Οι μελωδίες της καρδιάς γίνονται ένα με τους ήχους της φύσης.
Πάνω τελείται η ιερή λειτουργία των πλανητών. Οι ψαλμωδίες του ουρανού, οι ήλιοι, οι γαλαξίες. Και καθώς το βραδινό καλοκαιρινό αεράκι χαϊδεύει στοργικά τους σβέρκους, τα μάτια αστράφτουν κι αρχίζουν οι εξομολογήσεις… Για όνειρα, για έρωτες...Αληθινά, δεν υπάρχει τελειότερη στιγμή από τις καλοκαιρινές νύχτες για να εκφράσει η ψυχή τα όνειρά της.
Κι έτσι όπως τα φλογερά μάτια φωτίζουν τον σκοτεινό νυχτερινό ουρανό, ξαφνικά η φύση ζωντανεύει και απαντάει με το πιο γλυκό μα και ψυχρό φως, το πιο μελαγχολικό και συνάμα ονειρεμένο πρόσωπο της νυχτιάς.
Η Σελήνη σιγά σιγά ξεπροβάλλει πίσω απ’ τα πεύκα για να φωτίσει εκείνα τα μάτια που την κάλεσαν... Ξέρουν καλά να μιλούν την ίδια γλώσσα η Σελήνη και τα ανθρώπινα μάτια. Σαν να είναι απ’ το ίδιο υλικό καμωμένα, απ’ την ίδια ουσία.
Είναι τα μάτια καθρέφτης της ψυχής. Κι όταν χρειάζεται η ψυχή να πετάξει στον ουρανό, πάντα αυτά δείχνουν κατά τη Σελήνη για να αντλήσει δύναμη και να χαθεί μέσα στη νυχτιά, μέσα στο μαγεμένο ασημένιο μονοπάτι που χαράζει αιώνες τώρα η νυχτερινή Θεά…
Εκείνες τις καλοκαιρινές νύχτες μπορείς να σταθείς και να αντικρίσεις τη ζωή σου σαν δημιουργός. Σαν μικρός Θεός που ξαναφτιάχνει τον ίδιο κόσμο απ’ την αρχή.
Χιλιάδες αναμνήσεις ξετυλίγονται μπροστά στο νου σου και δάκρυα γλυκά τρέχουν απ’ την καρδιά σου. Δεν κλαις από λύπη. Είναι η νοσταλγία. Τόσες αναμνήσεις… Τόσες νύχτες που σημάδεψαν τη ζωή σου για πάντα… Θα θυμηθείς το τρυφερό άπλωμα της μέρας στις παλάμες σου όταν έδειχνες τον ήλιο ν’ ανατέλλει. Και πάλι θα μεγαλώσεις, θα χαθείς μες τις εικόνες. Εικόνες…Τι πέρασε απ’ τον νου σου μέσα σε μια ζωή. Ό,τι σε άγγιξε, ό,τι λάτρεψες, ό,τι αγάπησες. Τίποτα δεν έχει χαθεί απ’ την καρδιά σου. Ναι, μπορεί να μη τα θυμάσαι όλα… Δεν έχει σημασία. Είναι δεμένα πάνω στην ψυχή σου και ξεδιπλώνονται τούτη την γλυκιά καλοκαιρινή νυχτιά.
Επειδή έχουν δική τους θέληση οι αναμνήσεις. Και ποθούν να βγουν να περπατήσουν και πάλι εκεί όπου γεννήθηκαν, στον κόσμο του παρόντος, τον αληθινό.
Δε θα τα καταφέρουν όμως για πολύ. Γιατί είσαι σκληρός και προχωράς δίχως να λογαριάζεις το χρόνο. Περνούν τα μεσάνυχτα κι αποφασίζεις ότι η ζωή σου είναι ολόκληρη μπροστά και σε περιμένει. Λησμονείς τον θλιμμένο ψίθυρο των αναμνήσεων. Παραβλέπεις το σημαντικό τους μήνυμα, τούτη η νυχτιά δε θα κρατήσει για πάντα, το παρόν θα γίνει παρελθόν και θα χαθεί μέσα στον χρόνο.
Το καλοκαίρι δε θα κρατήσει για πάντα και οι στιγμές που θα ζήσουμε θα είναι μοναδικές.

Γι’ αυτό, ας ζήσουμε κάθε στιγμή από αυτό το καλοκαίρι που έρχεται…