Στη χάση και στη φέξη....

Πίσω από κάθε όνειρο και κάθε σφάλμα, πίσω από κάθε έγκλημα και κάθε θαύμα, υπήρχε και θα υπάρχει μια μικρή φωνή. Άλλοτε βρώμικη, άλλοτε ήρεμη και αχνή. Άλλοτε γίνεται μούσα, άλλοτε μοιάζει αφορμή, άλλοτε μένει ζωγραφιά και άλλοτε έχει κορμί.
Άλλοτε πίνει το χρόνο τζάμπα του ονειρευτή κι άλλοτε λίγο δόξα τον αφήνει να γευτεί. Να μαγευτεί πρίν καν σκεφτεί μακρύ ταξίδι. Να λαχταράει φτερά ανοιχτά, ενώ είναι φίδι. Γιατί, όπως λένε, η ελπίδα πάντα μισούσε το χώμα. Ντυνότανε πουλί και άλλαζε χρώμα.

Εις τους αιώνες των αιώνων υπεράνω κανόνων ο φόβος έψαχνε φωλιά σε καρδιές ηγεμόνων.
Και δυνατών για να κλέβουνε παρέα τις στιγμές, που αφήνουν πίσω τους οι μικρές οι φωνές.

Μικρές φωνές σε ταξίδι μεγάλο. Εκεί η ζωή σου ζητάει να χαθείς. Κι αν θέλει η μοίρα θα σε στείλει στο διάολο, ούτε γεννιέσαι ούτε διαλέγεις να ρθείς.


Τα μεγάλα, λοιπόν, και τα σπουδαία σχεδόν πάντα ήταν ενός μικρού και άγνωστου ιδέα. Που με δόξα δεν τον κέρασε ποτέ η ιστορία κι ίσως τον έλιωσε η πίκρα κάπου χωρίς φασαρία. Μπορεί και ο ίδιος να σβησε την δίψα των γόνων με το αίμα το κρασί των αιώνων. Μπορεί να σου βαλε στο χέρι δουλεμένο μαχαίρι για να σκοτώσεις πιο λαμπερό από σένα αστέρι.


Ποιός ξέρει ίσως να μην μάθουμε ποτέ...

Φτηνό αστείο σε πλούσια γιορτή ή με χρυσά γράμματα ιστορία σε φθηνό χαρτί. Καλό το τέλος και η αρχή καλή, καλό το διάβα και αρκετή η χολή. Το ίδιο μου κάνει έχω ταξίδι να βγάλω. θα σου αφήσω ένα μικρό κι αν θέλεις κάντο μεγάλο. Μπορεί να φταίει ένας μικρός για την μεγάλη ασκήμια, απ' το μικρό μου μυαλό βγαίνει μεγάλη βλασφήμια.
Πως και ο Θεός ο μεγάλος που τα πάντα κινεί ίσως να φτιάχτηκε από ανθρώπινη μικρή φωνή.