Αλλού η θάλασσα κι αλλού το πλοίο...

Ο κήπος τούτον τον καιρό, μιας και οι μέρες είναι ζεστές, έχει την τιμητική του... Πολλές οι δουλειές, πολλά πράγματα που πρέπει να γίνουν και άλλα να αλλάξουν. Ο χειμώνας που πέρασε, άφησε τα σημάδια του. Από το πολύ χιόνι και τον παγετό καταστράφηκαν πολλά λουλούδια. Τα μικρά φυτώρια ευτυχώς επέζησαν και τώρα είναι έτοιμα τα φυτά για να μπουν στα παρτέρια. Επικρατεί ένας μικροπανικός, σχετικά με το πως πρέπει να διαμορφωθεί ο κήπος. Και βέβαια η καθεμιά από μας έχει και τις δικές της επιθυμίες. Η μαμά θέλει μια κούνια, πάντα την ήθελε και ο μπαμπάς της την είχε τάξει. Η Έρη νομίζω θέλει ένα συντριβάνι, κάτι σε φεγκ σουί. Ε, εγώ δε χρειάζεται και μεγάλο κόπο να μαντέψει κανείς τι θέλω. Μια πισίνα φυσικά. Το αστείο είναι , ότι χτες η Έρη μου έλεγε πως βρήκε μια καλή και θα πάει να την δει κι από κοντά. Ακόμη αυτό να κάνουμε, μετά θα ρίξω άγκυρα σε τούτο το σπίτι που λατρεύω.



Παρότι, επικρατεί μια ανακατωσούρα, την εποχή αυτή ο κήπος μοιάζει με μικρό παράδεισο. Όλα είναι ανθισμένα. Χάνεσαι μέσα στα χρώματα και τις μυρωδιές. Η γαρδένια γεμάτη λουλούδια σε μεθάει με το άρωμα της.



Και οι τριανταφυλλιές είναι φορτωμένες τούτον τον καιρό. Μια πανδαισία χρωμάτων. Μπερδεύονται τα κόκκινα με τα κίτρινα, τα μωβ με τα άσπρα και συνθέτουν έναν πίνακα ζωγραφικής μαγικό.



Το πάρκο δίπλα στο σπίτι κι αυτό καταπράσινο. Ξεκουράζεται η ματιά μέσα σε τόσο χρώμα. Αν και θα προτιμούσα το γαλάζιο της θάλασσας, παρόλα αυτά αρκούμαι σε ότι έχω.



Σκεφτόμαστε να βρούμε ένα σπίτι στη Χαλκιδική. Να μπορούμε να είμαστε κοντά στη θάλασσα όταν το θέλουμε. Για όλο το χρόνο. Η Χαλκιδική, έχει υπέροχες παραλίες σε κάποια σημεία της, εκεί όπου δεν γίνεται πανικός από κόσμο και πολύ καθαρά νερά. Προσανατολιζόμαστε προς το δεύτερο πόδι. Κοντά στο Μαρμαρά που έχουμε και παρέες.



Τούτη η τριανταφυλλιά έχει ένα υπέροχο βαθύ κόκκινο χρώμα. Δε χορταίνω να την βλέπω. Ακόμη και από το παράθυρο μου φαίνεται. Πως και πως την περίμενα να σκαρφαλώσει μέχρι το δεύτερο όροφο. Και τώρα την απολαμβάνω. Μέσα της μπερδεύονται και κιτρινοπορτοκαλιά τριαντάφυλλα και είναι χάρμα οφθαλμών.



Έχω την αίσθηση ότι γι αυτό αγαπώ την άνοιξη. Γιατί είναι γεμάτη λουλούδια. Και σίγουρα μόλις τελειώσει και ο κήπος θα είναι ένας μέρος ιδανικό για να χαλαρώσεις. Δίχως φασαρία, δίχως θορύβους ενοχλητικούς. Στην καρδιά της πόλης, μια όαση ηρεμίας. Δεν είναι και λίγο αυτό...

Το αγαπημένο μου ελατάκι μεγαλώνει κι αυτό με τον καιρό. Πάνε 7 χρόνια πια από τότε που μας το φέρανε από το βουνό και ήταν μια σταλίτσα. Έχει ξεπεράσει το φράχτη και βλέπω ότι πάει μια χαρά. Τα πυκνά κλαδιά του έκρυψαν τον νάνο που είναι από κάτω. Εκεί πηγαίνει ο Μήτσος τις πολύ ζεστές μέρες και βρίσκει δροσιά.




Οι εργασίες συνεχίζονται με ρυθμούς μάλλον αργούς στον κήπο. Κανείς δεν βιάζεται άλλωστε. Τα ξύλα για τα κιόσκια θέλουν κάποια επεξεργασία πριν στηθούν. Για την ώρα περάστηκαν με βερνίκι τα ξύλα και πρέπει να στεγνώσουν.



Πετούνιες, σπαράγγια, όλα ανθισμένα. Όλα στο φόρτε τους. Όλοι οι τοίχοι είναι γεμάτοι λουλούδια. Και φαναράκια. Τα αγαπούμε ιδιαίτερα τα φαναράκια σε τούτο το σπίτι. Ειδικά τις βραδυές που καθόμαστε στον κήπο.



Τούτη η τριανταφυλλιά δίπλα στη βρύση μοιάζει με καραμέλα. Έχει όμορφα άνθη και ένα πολύ γλυκό χρώμα. Τα θυμάμαι όλα τα λουλούδια από τότε που ήταν μικρά φυτά. Και τώρα νιώθω ικανοποίηση για ότι κατά καιρούς κάναμε στον κήπο.



Ακόμη και το γιασεμί που έχει γίνει θεριό. Είναι γεμάτο λουλούδια και μοσχοβολά ο τόπος όλος τα βράδυα. Δε θα ήταν άσχημη ιδέα να σκεπάσει και τους τοίχους του σπιτιού. Έτσι κι αλλιώς αντέχει στις θερμοκρασίες του χειμώνα και είναι όλο το χρόνο πράσινο.



Το γκαζόν ταλαιπωρήθηκε πολύ το χειμώνα που πέρασε. Ειδικά από το χοντρό αλάτι που ρίχναμε για να λιώσει το πολύ χιόνι που μας δυσκόλευε να πάρουμε ξύλα για τα τζάκια. Παρατηρώ ότι συνέρχεται σιγά σιγά κι αυτό.



Να και μια παράξενη τριανταφυλλιά. Με περίεργα πέταλα λες και τα έχουν κόψει με ψαλίδι κυματιστά. Και ακόμη πιο περίεργο είναι το χρώμα της. Καροτί με πινελιές σε πορτοκαλί και λίγο άσπρο. Μου αρέσει ιδιαίτερα.



Τα οπωροφόρα έχουν καρπούς. Να και τα πρώτα ροδάκινα πάνω σε μια από τις ροδακινιές. Βέβαια, το φθινόπωρο όλα αυτά θα πρέπει να αλλάξουν θέση και να φύγουν από την μέση του κήπου. Για την ώρα δεν τα πειράζουμε. Σε λίγο καιρό θα γευτούμε τους νόστιμους καρπούς τους.



Καμιά φορά σκέφτομαι ότι είμαστε τυχεροί που έχουμε ένα τέτοιο σπίτι. Δε μπορώ να διανοηθώ πια ότι θα μπορούσα να είμαι κλεισμένη μέσα σε ένα διαμέρισμα, να ακούω τους δίπλα και τους από πάνω να κάνουν φασαρία. Να μην μπορώ να κάνω αυτό που θέλω δίχως να έχω την έγνοια ότι θα ανησυχήσω κι εγώ κάποιον. Η μονοκατοικία έχει αυτό το πλεονέκτημα. Μπορείς να κάνεις ότι θέλεις, την ώρα που το επιθυμείς.


Είναι όμορφη η γειτονιά μας, έχει απλωσιά δεν νιώθεις να πνίγεσαι μέσα στην πόλη. Γύρω γύρω τα σπίτια είναι γεμάτα λουλούδια. Όλα φορτωμένα με γλάστρες γεμάτες χρώματα.



Η μανόλια φορτωμένη άνθη. Δίπλα στις τριανταφυλλιές που κοντεύει να τις ξεπεράσει στο ύψος, στέκει περήφανη. Μοιάζει με νυφούλα, όταν ανθίζει και βγάζει εκείνα τα υπέροχα λουλούδια της.



Το φούλι φουντωμένο κι αυτό. Γεμάτο μυρωδιές, μεθυστικό. Πλαγιάζει αυθάδικα μέσα από τα κάγκελα, πάνω στα κεραμίδια και παίζει μαζί τους. Το μεγαλείο της φύσης σε μια μικρή αυλή...



Οι ιβίσκοι ένα θαύμα. Σε πολλά χρώματα. Λιάζονται και μαζεύουν φως. Κόκκινοι, άσπροι, κίτρινοι...Πανδεσία χρωμάτων. Μια τρελή άνοιξη που βάλθηκε να μας καταπλήξει. Που πήρε τα πινέλα της και δεν αφήνει τίποτα δίχως χρώμα.



Να τελειώσουμε με όλα αυτά. Να τακτοποιηθούμε και να ηρεμήσουμε. Να μπούμε σε μια σειρά. Να μπορέσουμε κάποια στιγμή να κοιτάξουμε και τους εαυτούς μας. Πρέπει κάπου κάπου να το κάνουμε κι αυτό. Είναι απαραίτητο για να προχωράς παραπέρα. Να συνεχίζεις το ταξίδι στην ζωή.



Σήμερα η ζέστη είναι ανυπόφορη. Μου φαίνεται ότι αν δεν βάλουμε εκείνη την πισίνα, θα περάσουμε δύσκολο καλοκαίρι. Όλο και κάπου θα πάμε, αλλά είναι αλλιώς να υπάρχει το υγρό στοιχείο κοντά σου. Δίπλα σου. Έστω και μέσα σε μια πισίνα.



Οι μικροί νάνοι σκορπισμένοι στον κήπο απολαμβάνουν τη δροσιά και τον ίσκιο. Κάποιες φορές είναι ξαπλωμένοι... Ο Μήτσος παίζοντας μπάλα τους ρίχνει κάτω.



Το κιόσκι για τα ξύλα είναι έτοιμο. Μπροστά θα μπει γκαζόν και το τραπέζι με τις καρέκλες για να καθόμαστε όταν ψήνουμε. Μπροστά θα αδειάσει ο κήπος. Να έχει ανοιχτωσιά, να μπορείς να απολαμβάνεις το γκαζόν δίχως να σκοντάφτεις συνέχεια.




Για την ώρα, παντού υπάρχουν ξύλινοι κορμοί, εργαλεία, και πολλά άλλα που μάλλον δυσκολεύουν την πρόσβαση σε όλον τον κήπο. Μου αρέσει το ξύλο. Το χρώμα το φυσικό και η μυρωδιά του.



Αυτός ο νάνος κρατάει ένα πριόνι... Πλάκα έχει. Μου θυμίζει τους κήπους στην Γερμανία που είναι γεμάτοι από δαύτους. Βέβαια εκεί, έχουν και μια άλλη τρέλα που με κάνει έξω φρενών. Ενώ όλοι έχουν πισίνες στους κήπους τους, τις κάνουν παρτέρια και φυτεύουν λουλούδια ή φράουλες. Έλεος...


Τα ξύλα περασμένα με βερνίκι πρέπει να στεγνώσουν, μέχρι τότε μάλλον θα τα έχουμε κακαρώσει όλοι εδώ. Ευτυχώς επάνω δεν είναι τόσο έντονη η μυρωδιά του βερνικιού. Αλλιώς, ειδικά εγώ ήμουν χαμένη...


Ο Μήτσος πρώτος και καλύτερος, μέσα στα πόδια των εργατών. Επιβλέπει...μα παρόλο που όλη την ώρα γαυγίζει γιατί του φαίνονται παράξενοι οι θόρυβοι των μηχανημάτων που χρησιμοποιούν όλοι τον αγαπούν και τον προσέχουν. Και όταν κάνουν διάλειμμα παίζουν ποδόσφαιρο μαζί του κι εκείνος τρελαίνεται από τη χαρά του.


Αφού τελειώσουμε με το καλό με τα κιόσκια, το επόμενο βήμα θα είναι τα κουφώματα και το βάψιμο εξωτερικά του σπιτιού. Η ματιά μου δεν αντέχει άλλο να βλέπει τους γκρίζους τοίχους. Λίγο χρώμα θέλω. Να φύγει αυτή η συννεφιά από τον κήπο μας. Και μετά ένα παράνομο graffiti στο μπροστά σπίτι. Νομίζω είναι απαραίτητο...


Μέσα στον πρώην λαχανόκηπο άνθισε ένας άνιθος, ένα μαρούλι και υπάρχουν πάντα οι γαρυφαλιές του μπαμπά. Καιρός να μετακομίσουν γιατί τα παιδιά πετούνε όπου νάναι τα εργαλεία τους. Η κυρία Μαίρη τους έχει από πίσω. Κι αν θέλουν ας κάνουν κι αλλιώς...


Και ιδού για του λόγου το αληθές... Ένας πανικός. Προσωπικά δεν την αντέχω όλη τούτη την ανακατωσούρα και αποφεύγω να πηγαίνω εκεί πίσω. Μέχρι να συμμαζευτεί το τοπίο. Και να μην γίνεται αυτός ο χαμός.


Λες και έχουμε πόλεμο... Μεράκι το έχω να δω νοικοκύρη μάστορα. Μια φορά μόνο, όταν φτιάχναμε τις γυψοσανίδες στο πάνω σπίτι. Ο τύπος ήταν απίστευτος. Καθημερινά, με το που τελείωναν έβαζε τους εργάτες να μαζέψουν ότι σκουπίδι υπήρχε και να το πετάξουν. Έτσι πρέπει. Η τάξη είναι ο πρώτος νόμος του θεού.


Ευτυχώς τα ξύλα είναι κάπως συμμαζεμένα. Θέλουν βέβαια καλύτερα να τακτοποιηθούν μιας και πιστεύω ότι στα τέλη Ιουνίου θα παραγγείλουμε και τα υπόλοιπα. Φέτος το χειμώνα το ευχαριστηθήκαμε. Ο καιρός ήταν για τζάκι και μάλιστα με πολύ φωτιά.


To κιόσκι της ψησταριάς ξεκίνησε κι αυτό αλλά εκεί έχει πολύ δουλειά. Πρέπει να ξεστηθεί ολόκληρη η κατασκευή να ευθυγραμιστεί και να στηθεί και πάλι εκ νέου. Για την ώρα δουλεύουν τον κορμό του. Και έπεται συνέχεια...


Χτες το απόγευμα τελείωσε ο σκελετός. Σήμερα τα υπόλοιπα. Ακόμη δεν έχει φανεί κανείς. Μεσημέρι σχεδόν και μόνο το πρωί πέρασε ο μάστορας για να δει τι πρέπει να πάρει για να συνεχίσουν.


Στο μπαλκονάκι μου πάντως έχει δροσιά και ησυχία. Και μια θάλασσα που μάλλον μόνο εγώ βλέπω. Γιατί είναι μέσα μου και πλατσουρίζει ναζιάρικα. Λες και θέλει να με πάρει μαζί της... να χαθώ μέσα της... Γιατί ο δρόμος, είναι η θάλασσα...