Μαυριδερός στο πρόσωπο χλωμό το μέτωπό του,
Όπου τα ολόμαυρα μαλλιά και τα πυκνά τον σκιάζαν…
Γλυκιά η φωνή του και πολύ στο φέρσιμο γαλήνιος
Μα ωστόσο γύρω σκόρπιζε πάντοτε κάποιο τρόμο…
Τ’ αγριωπό το βλέμμα του εφόβιζε εκείνον…
Που θα τολμούσε πιο κοντά να πάει να τον ξετάσει….
Ένα ποίημα του Λόρδου Μπάυρον 1813
4 σχόλια:
Πάντα μου άρεσαν αυτού του είδους τα ποιήματα.
Λιτά, με απλά κατανοητά λόγια, και συνάμα τόσο μεστά.
Όσο κι αν κόπτονται τόσοι και τόσοι στο να αποκαλούν έργα τέχνης κάτι ποιήματα που χρησιμοποιούν σπάνιες και εξωκοσμικές λέξεις, για μένα θα είναι πάντα ακαταλαβίστικα ποιήματα για λίγους. Μου αρέσουν αυτοί που απευθύνονται στους πολλούς.
ΑΑΤΟΝ συμφωνώ μαζί σου.Παλιά γράφανε ποιήματα με λέξεις απλές.Γι αυτό θαρρώ και μείνανε στο χρόνο τούτα τα γραπτά, δίχως να χάσουν τίποτε από τη λάμψη τους.Γι αυτό, και μιλάνε στην καρδιά μας.Ο Μπάυρον είχει υπέροχες λέξεις στο σεντούκι του...Άλλωστε,όσο πιο απλό είναι κάτι,τόσο πιο όμορφο είναι.
O μουστακαλης στο τιμόνι με το καπέλο του κλόουν ειναι ο κουρσάρος;;;; οχι ρωτάω!!!
Από την ημέρα που με εκπόρθησε ο… Οττο από τους αναγνώστες όλο μουστακαλήδες βλέπω στο καραβάκι….
Δημοσίευση σχολίου