Με δυο παπούτσια πάνινα...

Aς ξεκινήσω με το τι σημαίνει debate. Επειδή άκουσα κάποιες απαντήσεις σαν αυτές που δίνουν στις εθνικές γιορτές, λέγοντας ότι ο Καραισκάκης είναι στάδιο!
Όταν λέμε λοιπόν debate εννοούμε παράλληλους μονόλογους, διακηρύξεις και λογίδρια, πιστεύω, αντιπαραγωγικά που δεν προσθέτουν απολύτως τίποτα.
Από το χθεσινό debate έλλειπε το αλάτι και το πιπέρι. Ένα άνοστο φαγητό δηλαδή, που όσο κι αν προσπαθείς να καταπιείς δεν θέλει να περάσει τον οισοφάγο σου.
Με τη λογική των αριθμών και τον παραλογισμό των ποσοστών, ένα σημαντικό κομμάτι θα ρίξει ψήφο στη θάλασσα. Α, σου λέει. Όλοι ίδιοι είναι. Επομένως, πλιτς, πλατς!
Μαγική εικόνα η εκλογή. Μαγική εικόνα και η ανάδειξη του νικητή. Εικονική πραγματικότητα η κομματική υπεροχή. Ποιος φταίει γι΄ αυτή την κατάπτωση της δημοκρατικής εκλογής; Όταν πατέρας, μάνα, συγγενείς κλέβουν, εξαπατούν και την ίδια στιγμή ρητορεύουν για τις υποχρεώσεις που πρέπει να τηρεί το παιδί, ε τότε εκείνο κάποια στιγμή θα κλείσει την πόρτα και θα πει «ου να μου χαθείτε»!
Μπορεί να πετούν γύρω μας φλύαροι παπαγάλοι, αλλά για εκείνα που θα έπρεπε να ακούσουμε, τα στόματα μένουν κλειστά και δύσκολα τους παίρνεις λόγια. Απέχουμε δύο εβδομάδες από τις ευρωεκλογές και τα σχέδια για την επόμενη μέρα παραμένουν μυστικό σφραγισμένο. Δεν έχουμε μάθει ούτε καν τα οικονομικά μέτρα που ο κ. Παπαθανασίου μας φυλά για έκπληξη, να μας τα ανακοινώσει μετά την απομάκρυνσή μας από την κάλπη.
Θα ζήσουμε, λοιπόν, τις ευρωεκλογές σαν ραντεβού στα τυφλά. Θα φτερουγίζουν γύρω μας αριστοφανικοί όρνιθες, πλάσματα διαφημιστικής φαντασίας, αλλά κανείς χρησμός για τα μελλούμενα δεν θα ακουστεί. Με τα ευρωπαϊκά εκτός διαλόγου, αλλά και την εθνική ημερήσια διάταξη κλειστή. Θα είναι, δηλαδή, αυτές οι εκλογές κάτι σαν γενική δοκιμή, μια ημιεπίσημη πρόβα, με μοναδικό αντικείμενο την καταγραφή των νέων πολιτικών συσχετισμών.
Γιατί οι πολιτικοί μας δεν απαντάνε (σχεδόν) ποτέ σε αυτά που τους ρωτάνε; Ευθέως και κανονικά, σαν άνθρωποι; Γιατί, ακόμα και στην πιο σαφή και απλή δημοσιογραφική ερώτηση, στρίβουν την απάντηση μέσω Τρικάλων, Μετσόβου και Θεσσαλονίκης... Γιάννινα με δυο παπούτσια πάνινα;
Το μόνιμο παράπονό μου είναι ότι για να καταλάβω ένα ελληνικό εκλογικό ντιμπέιτ, πρέπει να προσλάβω κι έναν πριβέ πολιτικό συντάκτη στο σπίτι, να μου εξηγεί σε παράλληλη μετάφραση τι εννοούν με αυτά που εννοούν. Νόμιζα ότι έτσι ήταν τα πράγματα παντού. Μέχρι που έσπασε ο διάολος το ποδάρι του κι έτυχε να δω πως γίνεται και σε άλλες χώρες κατά την προεκλογική τους περίοδο... Κι εκεί, στα μαύρα τα ξένα τα ντιμπέιτ, μιράκολο, ξε-χάζεψα!
Κατάλαβα πολύ περισσότερα πράγματα για τα προγράμματα, τις προθέσεις και τις βασικές διαφωνίες υποψηφίων που δεν ήξερα ούτε τα ονόματά τους. Μάλιστα, όταν κάποιος πολιτικός δεν κατόρθωνε να δώσει απλές, σύντομες και περιεκτικές απαντήσεις, φαινόταν ότι είχε στριμωχτεί κι έχανε πόντους αξιοπιστίας.
Στα ελληνικά ντιμπέιτ, ουσιαστικές ερωτήσεις γίνονται. Ουσιαστικές απαντήσεις είναι που δεν μας δίνουν! Σερβίρουν περίπλοκες φράσεις, τόσο ατέλειωτες, που ξεχνάς ποια ήταν η αρχική ερώτηση.
Μας ξεγελούν με έτοιμα προεκλογικά κλισέ (αν ξανακούσω άλλη μια φορά τη φράση «για το καλό του τόπου», θα πεθάνω από βαρεμάρα)... Ο απλός ψηφοφόρος-τηλεθεατής νιώθει λίγο σαν χαζός, λίγο έξω από το παιχνίδι, που μοιάζει να είναι φτιαγμένο μόνο για τους «μυημένους» στην εσω-πολιτική ορολογία. Κρίμα να μένουμε με αυτή την αίσθηση, γιατί νομίζω ότι τα ντιμπέιτ θα μπορούσαν να είναι θαυμάσια εργαλεία σύγχρονης δημοκρατίας.
Οι ερωτήσεις τίθενται. Αλλά οι παπαγάλοι σωπαίνουν...
Ισως με τον καιρό να τα καταφέρουν οι πολιτικοί μας καλύτερα - και εμείς να τα απολαμβάνουμε περισσότερο. Τα πρώτα... εκατό χρόνια είναι δύσκολα!