Ηέλιον λέσχην κατεδύσαμεν

Όσοι δημοσιοποιούν τα γραπτά τους, συνήθως το κάνουν από ματαιοδοξία· από τούτο το γενικό αξίωμα δεν εξαιρούμαι. Όσο ακαθόριστες κι αν είναι οι αιτίες που γράφουμε, η δημοσίευση ενός κειμένου άλλοτε κρύβει κι άλλοτε διαδηλώνει την ματαιόσπουδη φιλοδοξία να αλλάξουμε τον κόσμο με λέξεις - με προθέσεις αγαθές ή ιδιοτελείς. Δεν ξέρω περισσότερη αλήθεια από την υποψία της πλάνης μου - αυτό.
Πάντοτε πίστευα -και φυσικά δεν είμαι ο μόνος- πως αυτά που γράφουμε είναι σημειώματα που τα πετάμε στο πέλαγο κλεισμένα σε μια μποτίλια. Τις περισσότερες φορές η μποτίλια συντρίβεται στα βράχια και το χαρτί μας το τρώνε τα ψάρια. Μά κάποτε, σπάνια βέβαια, φτάνει στα χέρια ενός έρημου ανθρώπου και τον διασκεδάζει ή τον παρηγορεί - ή, ακόμη σπανιότερα, σε μια πληγωμένη γοργόνα που της λέγει το μεγάλο μαντάτο και την ανταριάζει. Σε τούτη την παρηγοριά και σε τούτο το αντάριασμα προσβλέπω. Για τούτη την παρηγοριά και για τούτο το αντάριασμα θέλησα ετούτη την ιστοσελίδα.
Δεν ξέρω αν το Διαδίκτυο είναι το Φανταστικό Μουσείο, το μεγάλο βιβλίο που περιέχει τον κόσμο, ο Λαβύρινθος που είναι ο δίδυμος αδελφός μας - πιθανώς ναι, πιθανώς όχι. Ωστόσο, ετούτο το ανερμάτιστο τίποτε είναι μια πραγματωμένη δυνατότητα κοινωνίας, εξίσου ελευθέρια όσο και φενακισμένη, συχνά βολετή και σίγουρα οικονομικότερη, δηλαδή δημοκρατικότερη - με όλα τις ενστάσεις που μπορεί να έχει κανείς για τούτη τη δημοκρατία. Το σημαντικότερο: προσφέρεται στον αναγνώστη δωρεάν κι οποιαδήποτε ώρα αυτός επιλέγει. Κι είναι βέβαιο πως ήδη έχει γεννήσει μέσα του πολιτισμό - και θα γεννήσει κι άλλον: ας πούμε έργα της τέχνης που θα καταργούν τα όρια των παραδεκτών τεχνών ή θα κάμουν δυνατή την ενεργή συμμετοχή, τη συναπόφαση του αποδέκτη τους στη διαμορφωσή τους. Να ένα καλό στοίχημα - εξάλλου η "Κούνια" του Εμπειρίκου προειδοποιεί: ακόμη δεν άνθισαν τα συρματοπλέγματα της καρδιά μας.
Λίγα πράγματα έχω αγαπήσει όσο τα τυπωμένα βιβλία - μήτε και πια αντέχω να τα αφήσω. Μα υπάρχει κάτι που με γνοιάζει περισσότερο από τα ίδια τα βιβλία. Για αυτή την ψευδαίσθηση κοινωνίας, που είναι προτιμότερη από τη βεβαιότητα της μοναξιάς, έβαλα σε αυτήν την ιστοσελίδα όσα περισσότερα από τα γραπτά μου μπορώ - κι ελπίζω να ακολουθήσουν κι άλλα ακόμη. Ας μου συχωρεθεί η συχνά ανοικονόμητη αυταρέσκεια. Μπορεί όλα αυτά κάποιον να ενδιαφέρουν, μπορεί κάτι να προκαλέσουν, μπορεί να γεννήσουν απαντήσεις, αρνήσεις, ερωτήσεις, διαφωνίες ικανές να μας επιτρέψουν να καταδύσουμε τον ήλιο εν λέσχη. Αυτή είναι η ματαιοδοξία μου. Εξάλλου παρά την υλική παραδοξότητα του μέσου (ό,τι βλέπουμε στην οθόνη λένε πως είναι φωτόνια), ο μόνος σκοπός είναι, θαρρώ για πάντα, η επαφή. Αλλιώς: τα χέρια μας να αγγίζονται απάνω απ’ τα μαντήλια.

Θ.Τ. - αρχή του καλοκαιριού του 2004

ΥΓ. Ένα υπέροχο κείμενο του Θανάση Τριαρίδη