Εδώ τα καλά ψάριααααααααα....

Στις κρύες από το χειμώνα ακόμη θάλασσες του Μάη και του Ιούνη ξεκινούν οι ανεμότρατες, να αλωνίζουν τα κύματα. Τα γρι γρι όλο το καλοκαίρι θα αφήνουν έρημα τα ψαρολίμανα, για τις νέες ψαριές τους.
Στα ψαράδικα, θα υπάρχουν πια σε αφθονία, κουτσομούρες, μελανούρια, λιθρίνια, σαρδέλες, σάλπες, κολιοί ακόμη και από την ψαριά των μικρών παράκτιων μικροκάικων. Τα ψάρια, που πωλούνται και καταναλώνονται συνήθως επιτόπου από τα ντόπια νοικοκυριά. Ό,τι βγάλει η ανεμότρατα. Έτσι λοιπόν, σε μας τους ανθρώπους των πόλεων που βρίσκονται μακρυά από τη θάλασσα, μένει η "πλούσια" ψαριά της ανεμότρατας, του -καλώς ή κακώς- παραγωγικότερου εργαλείου της θάλασσας.


Η δυνατότερη περιοχή θεωρείται το βόρειο Αιγαίο, με τις ανεμότρατες της Νέας Μηχανιώνας να αποτελούν σχεδόν ολόκληρο στόλο, καθώς από τον Θερμαϊκό εξορμούν τουλάχιστον 70 από αυτές. Στις ψαρομαχίες που ακολουθούν στο Αιγαίο σημαντικοί παράγοντες είναι οι ανεμότρατες της Κύμης, της Καβάλας, της Χίου και της Μυτιλήνης κι εκείνες των Χαλκηδαίων ψαράδων που συνήθως στοχεύουν κάπως πιο νότια, οργώνοντας παρέα με Ναξιώτες, Παριανούς και τους υπόλοιπους νησιώτες τη θάλασσα των Κυκλάδων, μαζί με τους Κρητικούς ψαράδες.


Ψάρια από κάποια μικροκάικα του Βόλου, αλλά και από το Ιόνιο, με έδρα την Πάτρα και την Κυλλήνη, φτάνουν συχνά στις ψαραγορές των πόλεων. Τα πατόψαρα (ή αλλιώς ψάρια του βυθού) είναι το βασικότερο αλίευμα της μηχανότρατας. Ανάμεσά τους, κάποια εξαιρετικής νοστιμιάς, μεγάλα και ακριβά βυθόψαρα είναι το φαγκρί, το γοφάρι, ο ροφός, ο σαργός, το μουγκρί. Συχνότερος επισκέπτης στις ανεμότρατες του βόρειου Αιγαίου είναι οι μπακαλιάροι, κι ακολουθούν οι πρόσφυγες, τα χριστόψαρα, τα μπαρμπούνια, οι νοστιμότερες καραβίδες και γαρίδες, μύδια, καλαμάρια και θράψαλα, ζακέτες (είδος γλώσσας), κουτσομούρες, σαλαβάδες ή σαλούβαρδοι (είδος μπακαλιάρου), πού και πού κάνα φραγκράκι. Την τιμητική τους έχουν τα φτηνά μα πεντανόστιμα βραστόψαρα, δηλαδή σκορπιδάκια, καπονάκια και χανάκια, που απογειώνουν τις σούπες και είναι ιδανικά για την κακαβιά.


Είναι προσωπική μου εκτίμηση, ότι το χειμώνα τα ψάρια και τα θαλασσινά δεν ταιριάζουν τόσο με το καθημερινό μας τραπέζι. Πιστεύω, ότι ο χειμώνας είναι εποχή για λουκάνικα και μπριζόλες, άντε και για σούπες.
Το ψάρι τρώγεται ευχάριστα σε εξωτερικούς χώρους, αυλές, κήπους, χώρους λουσμένους με φως. Τέλος πάντων κάπου που να βλέπεις τουλάχιστον ήλιο, αν όχι θάλασσα.
Συνοδεία λευκού δροσερού κρασιού. Θέλουν καλή παρέα και χαμόγελα. Θέλουν αγκαλιές και φιλιά γεμάτα θαλασσινή αύρα.


Και επειδή ο χειμώνας δεν είναι εποχή που φημίζεται για ήλιο ή για θάλασσα, αλλά για παντόφλες ή …για snowboard, είναι προφανές το πρόβλημα. Ψάρια στο διαμέρισμα ή σε κλειστή αίθουσα στην Αράχοβα είναι σαν να λέμε θράψαλα στην Καρδίτσα, βουτιές στο Σαρωνικό και άλλα σχετικά.


To ιδανικότερο, είναι να ζεις δίπλα στη θάλασσα. Να μπορείς να πιάνεις μόνος τα ψάρια που θα έχεις στο τραπέζι σου. Να αισθάνεσαι την αλμύρα τους, την έντονη μυρωδιά τους, αυτή που ποτέ δε φτάνει μέχρι τις ψαραγορές. Να περπατάς ξυπόλητος στην άμμο, να απολαμβάνεις τον θαλασσινό αγέρα. Και φυσικά, να έχεις θέα τη θάλασσα.
Το ψάρι θέλει φως και ήλιο. Θέλει αρμύρα και γαλάζιο. Και μακρυά από όλα αυτά, "νιώθει" έξω από τα νερά του...



ΥΓ. Αφιερωμένη η εγγραφή σε όλους τους καπετανέους που ξέρουν από ψάρια και σέβονται τη θάλασσα...