Μύρισε καλοκαίρι εδώ πάνω. Ένα υπέροχο πρωινό ξημέρωσε κι όλα είναι λουσμένα μέσα στο φως. Εικόνες και λόγια από ένα καλοκαίρι που ήρθε επιπόλαια, βιαστικά από το Μάιο, για να στραφταλίσει τις πρώτες μέρες του από τις ξαφνικές βροχές και τη βαριά μυρωδιά της υγρασίας πάνω από την πόλη, πάνω από τις κεραμιδένιες σκεπές.
Ευτυχώς, οι νοικοκυραίοι της τηλεόρασης δεν αντέχουν τις ζέστες και κλείνουν άρον άρον τα μαγαζάκια τους. Αρκετές εκπομπές κατέβασαν ήδη ρολά και ανανέωσαν το ραντεβού για του χρόνου, ενώ οι περισσότερες έχουν προαναγγείλει ότι μέχρι το τέλος του Ιουνίου θα φύγουν για long vacations. Βέβαια, μέχρι τότε, η επικαιρότητα του ανάδρομου Ερμή ή της κακής μας τύχης δημιουργεί τις κατάλληλες συνθήκες για να ακουστούν απόκοσμα, απάνθρωπα σχόλια, που συνθλίβουν κάθε έννοια αξιοπρέπειας και κατασπαράζουν προσωπικότητες.
Τι καλά, οι σχοινένιες πλατφόρμες ακουμπούν με ταπεινότητα στα πεζοδρόμια και τα αναιδή τακ τουκ από τα αλαζονικά τακούνια του χειμώνα πέφτουν σε θερινή νάρκη. Παρατηρώ τα βήματα πιο σταθερά, γρήγορα, σχεδόν χαίρονται τα πέλματα αυθαδιάζοντας πάνω στη σταθερότητα ενός flat σανδαλιού ή μιας στιβαρής πλατφόρμας. Αφού και ο Manolo Blahnik δημιουργεί σανδάλια και ο Lanvin μπαλαρίνες, μπορώ να πορευτώ εν ειρήνη με τη στιλιστική μου συνείδηση.
Κάθε μέρα δίνω μάχη για να κρατήσω ζωντανά τα λουλούδια στα βάζα. Τα βασανίζει η ζέστη του καλοκαιριού, η κυκλωτική υγρασία του κλεισμένου σπιτιού. Κόβω ευλαβικά τις άκρες, αλλάζω καθημερινά το νερό, τους τραγουδώ άριες, αλλά παραμένουν τόσο θνησιγενή. Και είμαι και έξαλλη με τους ανθοπώλες που μου πουλάνε βιταμίνες για παράταση ζωής. Ούτε και το κόλπο της ασπιρίνης πιάνει… Θα δοκιμάσω το τρικ των αντισυλληπτικών.
Ένας σεισμός, τσακωμοί και ρήξεις γύρω μου, εκατό νεκροί από φωτιά σε αεροσκάφος, απαγωγές και παράλογα φονικά. Έχω αρχίσει να ακούω προσεκτικά τους αστρολόγους, που μιλάνε για ανάδρομους και πανσέληνους. Υπάρχουν στιγμές που θέλω να ζητήσω άδεια, να μείνω στο προστατευτικό καβούκι του σπιτιού μου. Αλλά κουνάει στον δεύτερο...
Παγωτά στα χέρια, πάνω κάτω στον κήπο, παγωμένες μαργαρίτες στα μπαρ, μεξικάνικες μπίρες από την κατάψυξη, με ζουληγμένες φέτες λεμόνι στο λεπτό λαιμό τους. Η αντίσταση στον καύσωνα δεν ήταν ποτέ τόσο απολαυστική, και η εκδίκηση τόσο κρύα. Αυτή την εικόνα θέλω να κρατήσω...
1 σχόλιο:
Λοιπον αυτος ο μουστακαλής στους αναγνώστες με πέταξε στην αλλη σελίδα και δεν φαίνομαι.Σαν πρώτος αναγνωστης στο καραβακι και εσύ στον Θαλασσοκράτορα απαιτω επανορθωση..αμεση γιατι θα φαμε τα μουστάκια μας.
Δημοσίευση σχολίου