Πρωινό ξύπνημα με άρωμα μπουγάτσας...

Τι όμορφα που είναι να ξυπνάς και να μοσχοβολά το σπίτι βανίλια, τυρί, κανέλλα... έρχεται μετά και το άρωμα του καφέ και το πρωινό μοιάζει να ξεκινά περίφημα. Η καλή μέρα λένε άλλωστε πως φαίνεται από το πρωί. Βρήκα ένα κείμενο σχετικά με μπουγάτσες. Όχι, δεν είναι από αυτά που κοροιδεύουν συνήθως εμάς τους Βορειοελλαδίτες για την μοναδική μπουγάτσα που έχουμε. Είναι ένα κείμενο τρυφερό, γλυκό. Ζεστό και μοσχοβολιστό, σαν μια μερίδα μπουγάτσα...
Υπάρχουν πολλά είδη μπουγάτσας. Άλλωστε, μπουγάτσα λέγεται το φύλλο, για όσους δεν το γνωρίζουν. Μπαίνεις μέσα στο μπουγατσάδικο και ζαλίζεσαι από τις μυρωδιές. Ανακατεμένες όλες μαζί, μα τόσο ταιριαστές, γαργαλούν τη μύτη σου. Μπουγάτσες ένα σωρό, έτσι για να σε παιδέψουν μέχρι να διαλέξεις. Και πάντα θυμάσαι τα φοιτητικά σου χρόνια. Μπουγάτσα φοιτητική. Μιας άλλης εποχής. Απαραίτητα με γάλα κακάο. ΑΓΝΟ κατά προτίμηση, σε κείνα τα πλαστικά μπουκαλάκια με τις όμορφες καμπύλες.
Η μπουγάτσα είναι από μόνη της ερωτική. Το φύλλο παίζει με τη γέμισή του, ανεξαρτήτως ποια είναι αυτή. Έχει εναλλαγές, οπότε μπορείς να τρως άφοβα χωρίς να χορταίνεις ή να παχαίνεις. Όπως ο έρωτας…

Με τυρί... Η κλασική. Συνοδεύεται απαραιτήτως με ελληνικό καφέ, σερβίρεται με αγκαλιά και ανεξαρτήτως ώρας. Ο ύπνος πριν δε θεωρείται υποχρεωτικός.

Με κιμά... Η διαφορετική. Συνοδεύεται από ψιλό γαζί δούλεμα και φιλί, σερβίρεται με γλώσσα ή χωρίς, αλλά με πολύ γέλιο. Ο καφές αγνοείται για λίγο, μέχρι να συνηθίσεις τη γεύση.

Με (τα) χέρια... Επιθυμητό το σερβίρισμα με τα δάχτυλα για να γλείφεις (ναι θέλω, θέλω...) την πρώτη μου φορά πάνω στην αλήθεια σου. Σερβίρεται με φιλί διαρκείας, με σώμα και με ένταση.

Με είναι... Συνοδεύεται με σκέψη, τσιγάρο και τηλέφωνο (όταν είναι μακριά), πρωί, μεσημέρι, απόγευμα, βράδυ, νύχτα, ξημέρωμα, και όλα τα δευτερόλεπτα που κυλάνε με αισθήσεις καινούργιες, άγνωστες. Εδώ ή εκεί, αλλά συνέχεια.

Με θέλω... Σερβίρεται με γλώσσα, με επαφή, με πάπλωμα ή κουβέρτα, με ψιθύρους και μουσική, με βλέμματα λάγνα. Με μπλε, πολύ μπλε, ίσως και λίγο άσπρο.

Με όνειρα... Σε πετάει από το παρελθόν στο μέλλον και πάλι πίσω. Είναι γλυκιά σαν ζάχαρη όταν την τρως με παρέα. Όταν είσαι μόνος μπορεί να σου αφήσει μια πίκρα στο τέλος. Συνοδεύεται με κλείσιμο των ματιών και μισάνοιχτα χείλη.

Με αγάπη... Συνοδεύεται από μένα και σένα. Σερβίρεται και τώρα και πάλι, χωρίς σταματημό, γυρισμό, τέλος. Για πάντα.

Με ψυχή... Τρως όσο θέλεις καθώς δεν παχαίνει, γεμίζει πάντα την ψυχούλα σου και σερβίρεται με ότι τραβά η ψυχούλα σου. Επίσης συνοδεύεται με ότι τραβά η ψυχούλα σου. Απαραίτητη προυπόθεση στο πιατάκι που την σερβίρεις να έχει ένα blackredrose.

Ξέρεις ποια είναι η καλύτερη; Αυτή που τα έχει όλα και έχει χώρο να προσθέσεις όταν το θες και άλλα υλικά από στιγμές...