Ο σωφρονισμός ανηλίκων στην Ελλάδα, είναι μια ιστορία ανύπαρκτη. Τρία χρόνια μετά την εξαφάνιση του Άλεξ στη Βέροια, η μητέρα του έλυσε τη σιωπή της και μίλησε για όσα την πληγώνουν. Μίλησε για αυτή τη χώρα που δεν δείχνει να σέβεται τον πόνο μιας μάνας, που έχασε με τραγικό τρόπο το παιδί της. Μιας μάνας που ακόμη δεν ξέρει που βρίσκεται το άψυχο σώμα του δολοφονημένου παιδιού της.
Συνεχίζει και ζει στην πόλη που της στέρησε το παιδί της. Περπατάει στους δρόμους της και κάποιες φορές έρχεται πρόσωπο με πρόσωπο με τους ανήλικους "δολοφόνους", που την κοιτάζουν προκλητικά και με αυθάδεια. Τρία χρόνια μετά, κανείς δεν είχε την ανθρωπιά ή το θάρρος να της πει που βρίσκεται ο Αλέξανδρος. Μια πόλη που βυθίστηκε στη σιωπή και ξέρει να κουκουλώνει καλά ότι θίγει την αξιοπρέπεια της και την ψεύτικη ηθική της. Μια πόλη ένοχη που στιγματίστηκε με το αίμα ενός αθώου παιδιού.
Όσο για τους ενόχους... είναι ελεύθεροι δίχως καμμία επιτήρηση. Τους αγκάλιασε ολόκληρη η πόλη και τους προστάτεψε κάτω από τις λευκές φτερούγες της. Κρίμα που κανείς τους δεν είδε τις κηλίδες αίματος πάνω στα άσπρα φτερά...
Μπορώ να καταλάβω τον πόνο αυτής της γυναίκας, ειλικρινά σας μιλώ. Εκείνο όμως που μου έκανε εντύπωση είναι ο τρόπος της. Η ηρεμία της και ο λόγος της. Έμαθε καλύτερα κι από εμάς να ζει σε τούτον τον τόπο η Νατέλα. Γιατί ξέρει καλά, πως δεν μπορεί να δείξει το θυμό της. Δεν μπορεί να δείξει το μίσος που νιώθει για τους δολοφόνους, κι ας είναι μικρά παιδιά. Δεν μπορεί να κλάψει, να βγάλει από μέσα της ότι βασανίζει την ψυχή της. Ξέρει καλά, ότι κάτι τέτοιο θα μπορούσε εύκολα να την οδηγήσει ακόμη και στη φυλακή. Κι αυτό, γιατί η Νατέλα δεν είναι ανήλικη...
* Τη ζωγραφιά μου την χάρισε χτες το Μαράκι. Με την ελπίδα αποτυπωμένη στο χαρτί, παίρνουμε κουράγιο από τις αθώες ψυχές των παιδιών. Όσες απόμειναν αθώες...
8 σχόλια:
Ο πονος της μανας για το χαμενο της παιδι ,πιο τραγικο απο αυτο δεν υπαρχει, μια πληγη που δεν θα επουλωθει ποτε με κανενα τροπο, η μανα δεν το ξεχνα, ολοι οι αλλοι το εχουν ηδη ξεχασει.Καλο ηρεμο απογευμα Αζα και ξανα ευχαριστω.
Μου αρεσε πολυ η γενικη σταση αυτης της γυναικας, Γλυκεριτσα ! Αλλη κουλτουρα απο την ελληνικη ...των ξεφωνητων ! Δεν νομιζω οτι θα μισει,αλλα οτι θα ποναει πολυ ....Τη καλησπερα και την αγαπη μου ! Αντιγονη
πρώτα από όλα θέλω να τονίσω την συμπτωση!! Η αθωώτητα μέσα μας, το παιδί και η παραγκώνιση του. Σύμπτωση στις σκέψεις και τις εγγραφές!!!
Τα μεγάλα πνεύματα...
:)
Η μάνα αυτή είναι πρότυπο μάνας, το ξέρουμε όλοι. Μια λέξη μόνο. Αξιοπρέπεια. Εγώ δεν είμαι σίγουρος αν θα ήμουν έτσι. Είναι παράδειγμα... Αξιοπρέπεια!! Ενα αίτημα!!!
Αζα καλησπέρα!Είμαι καινούργια στη μπλογκόσφαιρα και μόλις τώρα ανακάλυψα το μπλογκ σου.Μου αρέσει πολύ ο τρόπος που γράφεις και τα θέματά σου.Για τη Νατέλα τι να πει κανείς,χαρά στο κουράγιο της!
Ειναι οτι πιο βρωμικο εχει συμβει στην Ελλάδα.
Μερικές φορες ντρεπομαι που ειμαι Ελληνας.
marilianni έτσι πιστεύω κι εγώ.Ότι αυτός είναι ο μεγαλύτερος πόνος που υπάρχει.Μακάρι οι μάνες που χάνουν τα παιδιά τους,να βρίσκουν λίγη παρηγοριά...μακάρι... Καλημέρα! ΥΓ. Δεν χρειάζεται να με ευχαριστείς και για ότι άλλο θελήσεις μη διστάσεις...
Καλημέρα ψυχή μου!Κάποιες φορές Αντιγονάκη μου ο μεγάλος πόνος είναι λογικό να δημιουργεί και συναισθήματα όπως το μίσος.Για σκέψου, κάποιοι δολοφόνησαν το παιδί της και είναι ελεύθεροι... Πάντως συμφωνώ μαζί του ότι η κουλτούρα αυτής της γυναίκας δεν έχει τίποτα που να θυμίζει Ελλάδα... Ταπεινή,με χαμηλούς τόνους κερδίζει τις καρδιές μας.
Δημητρό η αξιοπρέπεια είναι ένα μεγάλο θέμα.Ή την έχεις ή δεν την έχεις.Δεν διδάσκεται πουθενά δυστυχώς... Πάντως μην το λες ότι δεν θα ήσουν έτσι.Όταν μπλέκεις σε τέτοιες ιστορίες καταλαβαίνεις ότι ο μόνος τρόπος για να κρατηθείς όρθιος με το κεφάλι ψηλά είναι αυτός της Νατέλα...Την καλημέρα μου!
Δημοσίευση σχολίου