Χαμένες αγκαλιές...

Λίγους μήνες πριν, περάσαμε έξω από τον Σιδηροδρομικό σταθμό της Θεσσαλονίκης Ήταν χαράματα Κυριακής, και φτάνοντας εκεί, κοντοστάθηκα. Ο σταθμός κλειστός και σκοτεινός, το εργοτάξιο του μετρό βουβό, μαύρο κι απόμακρο. Ούτε ένας άνθρωπος εκεί τριγύρω. Ούτε οι άστεγοι που κάθε νύχτα κρατούσαν το χέρι του σταθμού ζεστό. Μόνο δύο περίπτερα ανοιχτά.
Πλησιάσαμε το ένα και ρωτήσαμε με ύφος λογοτεχνικό τον περιπτερά... Τι έγινε ρε μεγάλε, το κλείσαμε το μαγαζί; Maς απάντησε ότι 2-5 κλείνει πια ο σταθμός.
Κοίταξα τριγύρω. Ένα αποκρουστικό περιβάλλον, που απωθεί ακόμη και τους ανθρώπους που ονομάζουν περιθωριακούς. Κάποιοι αποφάσισαν να κλείνει ο σταθμός ακόμη κι αν κάποιος επιβάτης φτάσει νωρίτερα και δεν έχει που να περιμένει.
Έκλεισα τα μάτια μου για να φέρω την εικόνα του σταθμού μιας άλλης εποχής... Αυτός ο καλόκαρδος γίγαντας ξενυχτούσε κάθε βράδυ με τα λιγδιασμένα κίτρινα φώτα του, κρατώντας συντροφιά σε ξενύχτηδες, ταξιτζήδες, μουσικούς, δημοσιογράφους, καμπαρετζούδες, τραβεστί...
Στο πάτωμα, πολλοί τουρίστες χωμένοι στους υπνόσακους κοιμόντουσαν ασφαλείς, γιατί υπήρχε ένας άτυπος κανόνας να μην ενοχλείς κάποιον που κοιμάται. Όπως στο ξεφτισμένο καφέ του σταθμού, όπου κάθε βράδυ κοιμόντουσαν καθισμένοι σε καρέκλες ταπεινοί και καταφρονεμένοι. Ποτέ κανείς δεν τους έδιωξε. Η ευγένεια ήταν ένας άλλος άτυπος κανόνας του σταθμού. Τρία καροτσάκια με ζεστά κουλούρια κατέφθαναν μέσα στη νύχτα και παρατάσσονταν σχεδόν στρατιωτικά, έξω από την κεντρική είσοδο του σταθμού. Προσφέροντας μια φθηνή λιχουδιά σε όλους τους φίλους του.
Υπήρχαν και εντάσεις Κάποτε ένας νεαρός έκοβε με ξυράφι σε κοινή θέα τα χέρια του, αλλά υπήρχε μια αγκαλιά. Μια συμπάθεια από όλους όσους ήταν εκεί. Ήταν και τα μάτια του καλόκαρδου γίγαντα που δεν θύμωνε με τα παιδιά που έπαιζαν στην αυλή του. Ακόμη και οι αστυνομικοί που είχαν βάρδια γίνονταν μια οικογένεια με τους τόσο διαφορετικούς και περίεργους τύπους που υπήρχαν εκεί.
Τώρα σιωπή. Μόνο δύο περίπτερα, κολλητά το ένα δίπλα στο άλλο. Σαν να φοβούνται τη μοναξιά, φωτίζουν την εγκατάλειψη. Σαν φάροι περιπολικού με σκασμένα λάστιχα στέκουν στη μέση του πουθενά. Και βάζουν τέρμα τις σειρήνες που ουρλιάζουν βουβές.
Τους εξόρισαν όλους. Ο σταθμός δεν έχει πια χέρια για αγκαλιά...