Ταξίδι μέσα στη νυχτιά...

Ξημερώματα. Το πρόσωπο κουρασμένο. Το φως κουρασμένο. Οι φωνές πια μακρυνές, γιομάτες μνήμη και σιωπή. Δυο τρεις σκέψεις παίζουν κάτου απ' τις σκονισμένες πιπεριές κλωτσώντας ένα άδειο κουτί τσιγάρα. Στη στάση του μυαλού οι φιγούρες λιγοστές. Μια αντιφεγγιά από κυκλάμινα στα τζάμια. Ένας σιωπηλός άντρας πλάι μου. Κρατάει μέσα στα μάτια του λίγο όνειρο.
Το τραπέζι, το αχνό φως, ο κόσμος. Όλα μια πολύχρωμη σβούρα. Που γυρίζει σα δαιμονισμένη.
Τα πρόσωπα ξεχνιούνται. Μένουν μονάχα τα βασανισμένα χέρια πάνου στα γόνατα να συλλογιούνται τη ζωή τους. Γυρνάς κατά μέσα τη ματιά. Ψαχουλεύεις. Άλλη μια μέρα έφυγε.

Λοιπόν; Α, τίποτα.

Που ’ναι τώρα κείνος ο γυμνός χώρος «ο ανιδιοτελής», όπου καρδιά και στοχασμός δίνουν τα χέρια, εκεί που το χτες και το αύριο σμίγουν σ' ένα χαμόγελο, κι η ψυχή ξανασαίνει ξεπληρώνοντας με μια χούφτα άστρα όλα της τα χρέη;
Κι ακόμα παραπέρα, που ’ναι η ανυποψία αυτού του χώρου, η πριν απ' τη γνώση απλότητα, τα πράγματα σκέτα χωρίς βαθμούς και συγκρίσεις, ζεστά μέσα στην ύπαρξή τους, αδιαίρετα στην πράξη μας...

Θα ’χει μπουνάτσα κάτου η θάλασσα. Ένα πανί ψαρόβαρκας θα χαζεύει στον ορίζοντα. Ένα ποτήρι νερό που λάμπει στο πράσινο τραπεζάκι της ακρογιαλιάς. Λίγη χαρά. Η ώρα που πέφτει τρυφερή τρυφερή, ήσυχη, σαν τη στάχτη του τσιγάρου στη βραδυνή θάλασσα...

Τι όμορφη βραδιά. Έχει και φεγγάρι. Να, για κοίτα. Το φεγγάρι. Μαλαματένια βέρα στο δάχτυλο της βραδιάς και στην ψυχή μας.

Ο όρκος μας στον κόσμο.