Ο δόκτωρ βούρδουλας

Χρόνια τώρα παρατηρώ τους ανθρώπους. Στο δρόμο, στο μετρό, στον κινηματογράφο... Όχι, δε με ενδιαφέρουν τα ρούχα ή τα μαλλιά τους, η τσάντα ή το καπέλο τους. Αυτά τα αφήνω για όσους πιστεύουν ότι το στιλ ξεκινά από τα παπούτσια. Για μένα ξεκινά από τον εγκέφαλο, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία...
Εκείνα που προσέχω είναι η συμπεριφορά, οι εκφράσεις και οι κινήσεις τους. Τι μου αρέσει; Να κατασκευάζω μια θεωρία και μετά να προσπαθώ να βρω στοιχεία για να την επαληθεύσω. Και δεν τα πάω άσχημα.

Στην πόλη, ως πεζοί, κινούμαστε άτσαλα, πετάμε κάτω το τσιγάρο ή την τσίχλα. Πουά πλατείες ξεπετιούνται από το πουθενά. Μιλάμε στο κινητό και ποτέ δε μεριάζουμε για να περάσει κι ο άλλος. Ακόμα κι αν βαδίζουμε στο πεζοδρόμιο στο κέντρο της πόλης, φορτωμένοι με το μισό εμπορικό, είναι θέμα τιμής. Τη θεωρία μου εδώ την ονομάζω «δε με νοιάζουν οι άλλοι».

Στο δρόμο, ως οδηγοί, αψηφούμε σήματα, φωτεινούς σηματοδότες, τροχονόμους, οχήματα κάθε είδους και κυρίως πεζούς. «Χαιρετάμε» με ορθάνοιχτες παλάμες τους άλλους οδηγούς και πολλαπλασιάζουμε το όριο ταχύτητας Χ 3, αλλά πάλι το παραβιάζουμε. Τη θεωρία μου εδώ την ονομάζω «είμαι ο κυρίαρχος της ασφάλτου».

Στο μετρό, στο λεωφορείο, σπρώχνουμε βίαια όποιον δύστυχο ξεχάστηκε στην αριστερή πλευρά της κυλιόμενης, για να βγούμε πρώτοι εμείς στην έξοδο. Επίσης, κυνηγάμε την πόρτα του βαγονιού που έρχεται και κολλάμε πάνω στο τζάμι, ώστε να εμποδίσουμε τον αντίπαλο -συγγνώμη, το συνεπιβάτη- να βγει, παρά μόνο στο μεθεπόμενο σταθμό. Τη θεωρία μου εδώ την ονομάζω «μάχη σώμα με σώμα».

Στον κινηματογράφο προσπαθούμε να φτάσουμε όσο πιο αργά γίνεται, να αγοράσουμε όσο πιο πολλά τρόφιμα γίνεται, να θορυβήσουμε όσο περισσότερο μπορούμε και να μιλάμε στο κινητό μας με όλους τους «βασικούς μετόχους» - μέχρι τέταρτου βαθμού και εξ αγχιστείας! Τη θεωρία μου εδώ την ονομάζω «το δικό μου home-cinema είναι η 3η αίθουσα δεξιά, στο μούλτιπλεξ».

Ο Φρόιντ σίγουρα θα έκανε «χρυσές δουλειές» αν άνοιγε γραφείο στη χώρα. Έλα, όμως, που όλα ξεκινούν από το σπίτι και το σχολείο. Άρα, ο Πιαζέ θα ήταν η λύση μας. Νομίζετε, όμως, ότι θα άλλαζε κάτι;

Μήπως ο μόνος που θα τα κατάφερνε, τελικά, θα ήταν ο... βούρδουλας;

Μελαψές φυλές
κοντοπόδαρες,
Σειληνοί του κράτους
που ξερνάει και να`τους,
τσιφτετέλληνες
με γονείς ληστές
των συντρόφων τους θύτες
για ανμηστία αλήτες
τώρα διοικητές.
Κράτος ασυστόλων
και πεσμένων κώλων
κωλοέλληνες.

Η χάρτα αυτού του κράτους κρύβει απάτη
που φτάνει στον γνωστό αγριορωμιό
στο Ντάτσουν μιας φυλής που ζει φευγάτη
απ` ό,τι Ελληνικό στον κόσμο αυτό.

Κωλοέλληνες
μασκαρλίκια δες
στο Άλφα της Αξίας
της Αρχής της Μίας
λουτροκαμπινές.
Τιμωρός καιρός
πέντε αιώνες δύσης
εθνικής θα ζήσεις
από δω και μπρος
με αγγλικές αλφαβήτες
μαλλιαροί μου Ελλαδίτες
θλιβερές μου πορδές.

Πνεύμα αλήτικο
Ελλαδίτικο
σε μικρά Ασία,
Κύπρο,Λευκωσία
Βόρειο Ήπειρο.
Δεν ακούει κανείς
στο χειρότερο
του Ελληνισμού κομμάτι
στην Ελλάδα ζούμε

Μια φάουσα καταπίνει τον αέρα,
τη θάλασσα,την πόλη,το ιερό,
πλημμύρισε σκουλήκια η μητέρα
το ρόδο καταγής βγάζει καπνό.

Δεν υπάρχει ελπίς
στην Ελλάδα ζεις.

Σκαλιστές σκιές
μακρυχέρηδες
με το φως σπασμένο
κρατικοποιημένο,
αχ,οι Έλληνες !
Αλλά εκεί στην ξένη
στην οθόνη σκυμμένοι
θεϊκά δεμένοι
με την οικουμένη
στους απέναντι τόπους
φωτοκολλημένοι
απ`τον εδώ ουρανό τους.

Κι ενώ εδώ θα ζούμε καταρρεύσεις
ο έξω Ελληνισμός θα προχωρεί
και φως και μουσική μιας άλλης σκέψης
στη μείζονα Ελλάδα θα εκραγεί

στους Πανέλληνες
στους Πανέλληνες.