Χαράματα, στον σταθμό των τρένων, με το ψιλόβροχο να πέφτει μέσα στο πλαστικό ποτηράκι του καφέ, τους επιβάτες με τις σακούλες στο χέρι να μπαινοβγαίνουν στα αριθμημένα δρομολόγια και τους νευρώνες στο κεφάλι – πύργο της Βαβέλ - ανίκανους και για τις πιο απλές συνδέσεις.
Ο χρόνος ακούει Andre Rieu - Romeo & Juliet - και αδιαφορεί για τους χαλασμένους φωτεινούς σηματοδότες.
Τα ακρυλικά απογεύματα, πίνεις καφέδες επεξεργασμένους που υπόσχονται νύχτες με όνειρα και καθώς το στρώμα σου σε καταπίνει, χαμογελάς στην αράχνη που τραμπαλίζεται πάνω από την μύτη σου κοροιδευτικά.
Τα βράδια τρέχεις στο ψυγείο και το ανοιγοκλείνεις να βλέπεις το φωτάκι μέσα να παιχνιδίζει και κρύβεις τα τιμαλφή σου λάθη κάτω από το μαξιλάρι. Ασελγείς πάνω στο παρελθόν σου και γελάς ειρωνικά καθώς του κλείνεις το στόμα να μην ακούσει η γειτονιά.
Τα βράδια τρέχεις στο ψυγείο και το ανοιγοκλείνεις να βλέπεις το φωτάκι μέσα να παιχνιδίζει και κρύβεις τα τιμαλφή σου λάθη κάτω από το μαξιλάρι. Ασελγείς πάνω στο παρελθόν σου και γελάς ειρωνικά καθώς του κλείνεις το στόμα να μην ακούσει η γειτονιά.
Στο νεκροταφείο έκανε ένα κρύο. Εγώ διάβαζα τις επιγραφές και τις φανταζόμουν πολύχρωμες, σαν διευθύνσεις παλιών (μονο)κατοικιών.
«Πήγαινα με το σώμα αγκαλιά, με το σώμα μου μόνο εξηγούσα. Πήγαινα και εξηγούσα»
Τι να σου εξηγήσω εσένα, που σε βλέπω να ξύνεις τις λέξεις με τα νύχια σου και να τις καταβροχθίζεις;
Θέλω να σου γεμίσω τον λαιμό μικρές μωβ μελανιές, θανατηφόρα φιλιά, ένα για κάθε ανέντιμη δικαιολογία σου, "να σου χορέψω τον χορό των Δερβίσιδων", ωδή σε έναν δικό μου θεό, όταν μου λες πως μ’αγαπάς να σε πιστέψω ακριβώς για τριάντα δευτερόλεπτα και μετά να πηδήξουμε από τον φωταγωγό να δούμε την ανατολή στο υπόγειο.
Θα ουρλιάξουμε παρέα τις ιαχές μας, θα ιδρώσουμε πάνω σε στρώματα με την ευτυχία να ξεφτίζει από την υγρασία και τις ηλεκτρικές καταιγίδες να ξεπηδούν ολοζώντανες πάνω στον ολογραφικό μας καναπέ.
«Πήγαινα με το σώμα αγκαλιά, με το σώμα μου μόνο εξηγούσα. Πήγαινα και εξηγούσα»
Τι να σου εξηγήσω εσένα, που σε βλέπω να ξύνεις τις λέξεις με τα νύχια σου και να τις καταβροχθίζεις;
Θέλω να σου γεμίσω τον λαιμό μικρές μωβ μελανιές, θανατηφόρα φιλιά, ένα για κάθε ανέντιμη δικαιολογία σου, "να σου χορέψω τον χορό των Δερβίσιδων", ωδή σε έναν δικό μου θεό, όταν μου λες πως μ’αγαπάς να σε πιστέψω ακριβώς για τριάντα δευτερόλεπτα και μετά να πηδήξουμε από τον φωταγωγό να δούμε την ανατολή στο υπόγειο.
Θα ουρλιάξουμε παρέα τις ιαχές μας, θα ιδρώσουμε πάνω σε στρώματα με την ευτυχία να ξεφτίζει από την υγρασία και τις ηλεκτρικές καταιγίδες να ξεπηδούν ολοζώντανες πάνω στον ολογραφικό μας καναπέ.
Μετά μπορούμε να γίνουμε χαρτοπόλεμος σε κάποιο τελειωμένο καρναβάλι ή φωτοβολίδα διάσωσης σε ναυάγιο.
"Ελεύθερος είσαι όταν αντέχεις να κοιτάς κατάματα το πρόσωπό σου, ακριβώς την στιγμή που γίνεται ένα με το προσωπείο σου. Και είσαι ελεύθερος, γιατί είσαι γενναίος, να προσπαθείς να αποδεχτείς όλα όσα θα ήθελες να είσαι και δεν μπορείς".
Χωρίς ίχνος επιείκειας…
"Ελεύθερος είσαι όταν αντέχεις να κοιτάς κατάματα το πρόσωπό σου, ακριβώς την στιγμή που γίνεται ένα με το προσωπείο σου. Και είσαι ελεύθερος, γιατί είσαι γενναίος, να προσπαθείς να αποδεχτείς όλα όσα θα ήθελες να είσαι και δεν μπορείς".
Χωρίς ίχνος επιείκειας…
Του Γιώργου Μίχου
1 σχόλιο:
Ρωμαίος και Ιουλιέτα....
Από τις αγαπημένες μου ιστορίες....
Καλό σου ξημέρωμα γλυκιά μου Aza.
Εύχομαι να είσαι και να περνάς καλά μέσα από την καρδιά μου.
Καλή σου εβδομάδα.
Πολλά φιλιά και μια αγκαλιά σου στέλνω.
Δημοσίευση σχολίου