Ας ονειρευτούμε το εφήμερο και ας παραμείνουμε στην έξοχη ανοησία των πραγμάτων.
Ο άνθρωπος έχει γίνει μοντέρνος, δηλαδή γερασμένος και απογοητευμένος. Έχει χάσει την υπέρτατη πίστη του στις ψευδαισθήσεις, που συνιστά την αιώνια νεότητα.
Η μετάφραση των πραγμάτων και των γεγονότων, αποτελεί πάντοτε προδοσία· στην καλύτερη περίπτωση, είναι η ανάποδη ενός κεντήματος. Όλες οι κλωστές βρίσκονται εκεί, όχι όμως και η λεπτότητα των χρωμάτων ή του σχεδίου.
Αν δεχτούμε πως είναι τεράστια η προσπάθεια που απαιτείται προκειμένου ν' αντέξει κανείς τη συνεχή θέα ενός και μόνο αριστουργήματος, θα πρέπει να είναι πραγματικά ανεξάντλητη η καλλιτεχνική ευαισθησία όσων μπορούν να ζουν καθημερινά μέσα σε μα τέτοια σύγχυση χρωμάτων και μορφών, σαν αυτή που επικρατεί στα ευρωπαϊκά κι αμερικάνικα σπίτια.
Στην καθημερινή μας ζωή εκτιθέμεθα, έτσι ή αλλιώς, υπερβολικά· παρ' όλη τη ματαιοδοξία μας, ακόμη κι ο αυτοθαυμασμός τείνει να γίνει μονότονος.
Ίσως ο λόγος που ο χαρακτήρας μας αποκαλύπτεται σε τόσο μεγάλο βαθμό στα ασήμαντα πράγματα να είναι ότι δεν έχουμε παρά ελάχιστα σημαντικά να κρύψουμε.
Ο άνθρωπος έχει γίνει μοντέρνος, δηλαδή γερασμένος και απογοητευμένος. Έχει χάσει την υπέρτατη πίστη του στις ψευδαισθήσεις, που συνιστά την αιώνια νεότητα.
Η μετάφραση των πραγμάτων και των γεγονότων, αποτελεί πάντοτε προδοσία· στην καλύτερη περίπτωση, είναι η ανάποδη ενός κεντήματος. Όλες οι κλωστές βρίσκονται εκεί, όχι όμως και η λεπτότητα των χρωμάτων ή του σχεδίου.
Αν δεχτούμε πως είναι τεράστια η προσπάθεια που απαιτείται προκειμένου ν' αντέξει κανείς τη συνεχή θέα ενός και μόνο αριστουργήματος, θα πρέπει να είναι πραγματικά ανεξάντλητη η καλλιτεχνική ευαισθησία όσων μπορούν να ζουν καθημερινά μέσα σε μα τέτοια σύγχυση χρωμάτων και μορφών, σαν αυτή που επικρατεί στα ευρωπαϊκά κι αμερικάνικα σπίτια.
Στην καθημερινή μας ζωή εκτιθέμεθα, έτσι ή αλλιώς, υπερβολικά· παρ' όλη τη ματαιοδοξία μας, ακόμη κι ο αυτοθαυμασμός τείνει να γίνει μονότονος.
Ίσως ο λόγος που ο χαρακτήρας μας αποκαλύπτεται σε τόσο μεγάλο βαθμό στα ασήμαντα πράγματα να είναι ότι δεν έχουμε παρά ελάχιστα σημαντικά να κρύψουμε.
Το θρόισμα από μετάξι πια σταμάτησε,
σωρός η σκόνη στην αυλή.
Ήχος βημάτων δεν υπάρχει και τα φύλλα
ένας σωρός μένουν ακίνητα.
Κι εκείνη που κανε την καρδιά ν' αναγαλλιάζει κάτω απ' αυτά
φύλλο νωπό που κόλλησεν επάνω στο κατώφλι.
1 σχόλιο:
Για σου Γλυκεριτσα ! Μια φωνη απο το κοντινο παρελθον ! Το πρωτο αποσπασμα το διαβασα κιεγω στην εφημεριδα μου, Ωραιο ε; Ελπιζω ολα να βαινουν περικαλα για σενα ! Συγγνωμην για την καποια απομακρυνση. Ελπιζω να καταλαβαινεις... Σε φιλω ! Αντιγονη
Δημοσίευση σχολίου