H καρδιά οικονομία στα πάντα.
Στο μυαλό παρελθόν που τα μέλλοντα κλέβει,
περασμένα τα χρόνια, σαράντα.
Η καρδιά, ποια καρδιά; Δε χτυπά.
Tι είναι ο χτύπος;
Μια σιωπή που πληγώνει. Σαΐτα.
Φίδια έρπουν παντού κι έχει γίνει ο κήπος
της καρδιάς –πάλι;– Πάλι! Για κοίτα. . .
Ανεβάζει στροφές το παλιό το καμιόνι
κι ο γκρεμός δε φοβίζει κανένα
μην κοιτάς προς τα εδώ –κάπου αλλού ξημερώνει–
κάπου αλλού. . . πάντα αλλού. . . ολοένα. . .
Και δεν πάει πουθενά, έχει γίνει ο δρόμος
ένας κύκλος αέναος πράος
και στο κέντρο του εγώ –με χαμόγελο όμως–
μη με δει και τρομάξει το χάος. . .
Μια αστραπή, μια βροντή, μια βροχή κι ένα αστέρι
–το ανερμήνευτο, πώς να εξηγήσεις;–
Πώς θα ζήσεις –κουτέ– ούτ’ ένα κύκνειο άσμα
δε σου κλήρωσε η Λάχεση ούτ’ ένα.
Κι άντε τώρα, ή μετά, να καλύψεις το χάσμα
με χαρτί με μελάνι και πένα. . .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου