Όταν χαράζει...

Θα ήθελα τόσο πολύ να σε αγγίξω. Μα, η μοναδική μας νύχτα ήταν ξαφνική και σύντομη. Σαν μια μπόρα. Ούτε που πρόλαβα να αρχίσω. Ούτε που πρόλαβα να σου πω τη μοναδική μου ιδιότητα.

Είμαι συλλέκτης.

Μαζεύω το πιο σκληρό κι άγριο πράγμα του κόσμου. Στιγμές...

Έτσι κι αλλιώς τα πράγματα κυλάνε πάντα όπως θέλουν αυτά.

Η ζωή ξέρει...

Όταν χαράζει, ο πρώτος στεναγμός
βγαίνει απ' τα πιο σφιγμένα χείλη.
Σαν πεταλούδα στην κάμαρη πετά
ψάχνοντας άνοιγμα να φύγει.

Αν είσαι μόνος, αν είσαι αδύναμος
η χαραυγή θα σε ξεκάνει.
Έχει το μύρο, έχει τη σιγαλιά,
έχει τον ήλιο τον αλάνη.

Καινούρια μέρα, καινούριος στεναγμός
στις εκβολές του θα προσφέρει
όσα χαθήκαν, όσα ξεχάστηκαν
κι όσα γι' αυτά κανείς δεν ξέρει.

Πίσω απ' τους λόφους, πίσω απ' τα βλέφαρα
υπάρχει τόπος και για σένα.
Χωρίς Βαστίλη, χωρίς ανάθεμα,
χωρίς τα χείλη τα σφιγμένα.