Χθες θυμήθηκα τον εαυτό Μου στις δημιουργικές μου μέρες που έφτιαξα ένα νέο παιχνίδι. Τα μήλα (aka Dodgeball). Πολύ πριν το ποδόσφαιρο μιλάμε. Αυτό το δημιούργησε μία ινδική θεότητα με πολλά πόδια. Τα μήλα παίζονται με μπάλα από πολλά χαζοχαρούμενα άτομα. Σαν το ποδόσφαιρο ένα πράγμα.
Όταν έπαιζα λοιπόν και ήμουν στο κέντρο είχα δύο επιλογές. Η να τρέχω από εδώ και από εκεί σαν δαιμονισμένο (sic) να ιδρώνω και να κουράζομαι, είτε να κρύβομαι πίσω από τους άσχετους αγγέλους. Μια φορά ένας από αυτούς έφαγε μία στη μούρη του έσπασε η μύτη και σωριάστηκε κατάχαμα. Φτερά, μαγικά και άγιο πνεύμα απαγορεύονται. Μετά το ατύχημα βέβαια το διαλύσαμε και παίξαμε κρυφτό.
Όταν με χτυπούσε η μπάλα καιγόμουνα. Από τον Ήφαιστο. Καμιά φορά που έπιανα μήλο είχα ένα credit. Ξαναέφερνα στο παιχνίδι το αγαπημένο μου αγόρι ή τον κολλητή μου την Ήρα. Την άλλη μέρα βέβαια ήταν αφορμή σε όλους τους γαλαξίες να γίνει σούσουρο και κουτσομπολιό με την αφεντιά μου και τη Μαρία που ήταν ψαράκι στο παιχνίδι και ήταν πάντα στους μέσα.
Γενικά ήμουν πολύ καλή και έπρεπε να είχα ασχοληθεί επαγγελματικά.
Grab Life by the Balls.
God bless dodgeball.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου