Kι αν σβωλιάσει η μπεσαμέλ; Να κοιτάξεις να τιθασεύσεις το τυχαίο μωρό μου. Να δεις τι άλλο είπε. Α ναι, και λίγο μοσχοκάρυδο. Κι αν μου αντισταθεί το μοσχοκάρυδο; Σφίξε το όμορφα στον αντίχειρα και θα καταλάβει πόσο αξιαγάπητη είσαι.
Πάλευε με τις πιθανότητες. Το βέβαιο ήταν πως η μπεσαμέλ θα σβώλιαζε.
... και τότε έκανε μια τρυφερή κίνηση. Τα μάτια του γέμισαν -γιατί ως τότε ήταν αδειανά- και είδε το μπράτσο του να ξεδιπλώνεται. Φάνηκε η φλέβα κάτω απ' το διάφανο δέρμα στη μέσα μεριά του αγκώνα. Πέρασε την παλάμη του με κόπο ως το μαξιλάρι για να το φέρει μαλακά κάτω απ' τον αυχένα της. Για μια τόση δα στιγμή, θα ορκιζόταν πως άκουσε το αίμα του να σουσουμίζει. Εκείνη τη μια στιγμή τον αγάπησε ...
Εξάλλου, όλες αυτές οι κουβέντες -και μάλιστα με χρέωση τηλεφωνική- για την απαλή υφή της κρέμας, τη φορά του σύρματος μωρό μου, τα αυγά και πως τα ελέγχουμε σ' ένα ποτηράκι, γίνονταν για να βάζει το χρόνο της σε μια τάξη. Έτσι κι αλλιώς θα σβώλιαζε. Αλλά ακόμα κι αυτό, ήταν αδύνατο να το κάνει χωρίς αυτές τις χρήσιμες οδηγίες.
___________________________________________________
Μεταμεσονύχτιο ποστ, τι να σου κάνει; Ξεβράστηκε από ένα ξύλινο κουτί τακτοποιώντας το υπόγειο. Συνταγή για μπεσαμέλ δεν δίνω, σβωλιάζει.
___________________________________________________
* Προσευχή (για τέσσερεις τούμπες) 1988, Γιάννης Ζουγανέλης, Τuba
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου