Απ'το παράθυρο μου βλέπω ένα κόσμο γαλανό ... γεμάτο ελπίδα και κελαδίσματα ... πίνω τον καφέ μου και χαίρομαι τον κόσμο γύρω μου ... ένα όμορφο δάσος καταπράσινο πίσω από τον φράκτη ... πιο φράκτη ... δεν είναι φράκτης ... μια νοητή γραμμή είναι που πάλλεται μόνη συνδέοντας τη λογική της ιδιοκτησίας του χώρου με την αλήθεια της φύσης ...
κι ας είμαι μέσα στο σπίτι ... κι ας μην είναι εποχή για κελαδίσματα ... προσπερνώ τη νοητή γραμμή που συνδέει την λογική της εικόνας με την αλήθεια της ψυχής ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου